nic przy wieczności

klękasz.

i prosisz, by była na zawsze Twoja. 

Ona.


Kim jest? Przecież mi o Niej mówisz. 
Więc po to ten telefon? Noc spędzona wspólnie?
Twoja wersja lojalności. 

Czy lepsze to niż niewiedza?
Skoro to zrobiłeś to chyba myślałeś.
chyba o Nas.


Leżę w Twoim łóżku i słyszę jak ukradkiem rozmawiasz z Nią przez telefon.
Po co tu jestem?

Patrzysz na mnie. 
Widzę ile kosztuje Cię ta chwila. 
Po raz ostatni dotykasz mojego ciała. 
Po raz ostatni jesteśmy jednością. 

Teraz już wiem, że ta noc to apogeum mojego nieszczęścia. 

Cały czas jesteś obok i wspominasz Nas. 
I za oknem już świta. 
A ja wciąż jestem tutaj.
Już dawno nie było tak dobrze, prawda?
Bez nieporozumień, bez kłótni. 
Ten koniec to jednocześnie Nasz początek. 
Jakbyśmy dopiero co się poznali i leżeli na tej kanapie w czyimś salonie. 

Mówisz mi wszystko, 
teraz już wiem, że to pożegnanie. 

Mówię, że Cię kocham, choć tyle się powstrzymywałam.
I widzę tylko ten wzrok, którego nie potrafię zrozumieć.


Wracam do domu, 
przecież nic się nie zmieniło. 

I widzę tylko to zdjęcie, które mi wysyłasz.
Ona siedzi w tym miejscu, w którym ja kilka chwil temu.
Chcesz, żebym Cię powstrzymała czy znienawidziła, 
żeby było łatwiej? 
Wiele razy się zastanawiałam, ale chyba nigdy nie zrozumiem. 




Bo dopiero gdy Cię stracę, paradoks.