Cashmere.

Bywają takie dni i noce, które zmieniają wszystko. Bywają takie rozmowy, własne lub zasłyszane, które są w stanie wywrócić do góry nogami cały nasz świat. Nie możemy ich przewidzieć. Nie możemy się na nie przygotować. Czyhają na nas gdzieś, zapisane w łańcuchy pozornych przypadków, nieuchronne jak świt po ciemności.

Chce więcej tych rozmów, chcę więcej razy przewracać komuś świat i chcę więcej razy aby ktoś mi go przewracał!

Lepsze jest nawet niszczenie niż stanie w miejscu, powinniście to już wiedzieć. Powinniście, bo jednak wygląda inaczej. Kochane zaprzeczanie samemu sobie.

Nie mam co czytać, a to co mam nie czytam. Bukowskiego jednak nie ruszam, uznałem że to nie dla mnie, Ciorana i Sartre też nie ruszyłem, i wolę poszukać czegoś (jeszcze) bardziej mi bliższego. Dobrze by było nadrobić filmowe "zaległości", ale skupię się tylko na obyczajowo-psycho-dramatach. Nawet nie zdażają się one mi obce..

Miałem dodać tą notkę wcześniej, ale po co, po co, po co.

Wcale nie chciałem nic pisać tutaj, przynajmniej nie żeby to tak wyglądało, czyli że - ujdzie, trzymam się.

Wcale tak nie jest.

Nie potrafię się skupić.

Na nikim.

Chcę się skupić, mam na kim.

- Coś ci tu rośnie, wyraźnie. No, nie wierć się, daj mi obejrzeć.

- Jak to rośnie? - zaniepokoiła się dziewczyna.

- Wygląda mi to na skrzydła. Na razie są tylko zawiązki, ale masz zadatki na anioła. 

Relax.

Z tobą.

W łóżku.

Zlizując z Ciebie wszystko czym Cię poleję.

Kiss Kiss.

Czekoladowe fondue z bananami, chcę - czekam.