CZ2 44# cz 2/ Find her...

https://www.youtube.com/watch?v=mf97F-SpBQU

To do zobaczenia za miesiąc *.* <3 

-----------------------------------------------------------------------------------------

CZ2  44# cz 2/ Find her...

Słyszę głos Bruny. Odwracam się równo z Neymarem. 

- Co tu robisz suko? - pytam ją. 

Nie do ciebie móiłam. - "obdarza mnie spojrzeniem i patrzy na Neymra. - Odpowiesz mi? - pyta. Uśmiecha się szyderczo.

- Tak. Spierdalaj. - odpowiada ostrym tonem Neymar.

- Ojjjojjjojo... - mówi ona, - Po co tyle agresji? - kiedy widzę ten jej uśmiech mam ochotę strzelić ją w ryj. 

- Po gówno!- syczę. - Co tu robisz?

- Żyję ze swoim chłopakiem. - mówi. - Kiedyś byłby to Neymar- dodaje. 

- Chodź, Kath, - szepcze mi do ucha mó ukochany i bierze mnie za ramię. - Nie psujmy sobie wyjazdy tą zdzirą. - mówi i idziemy w stronę Koloseum... Zaczynami powolne, wspólne zwiedzanie... Czuję się jak księżniczka idąc za rękę, z Neymarem i kiedy wszyscy się na nas patrzą. Czasami ktoś podejdzie i poprosi o autograf, później jakieś zdjęcie, ja też kilka rozdaję. Później zachwycają nas piękne akwedukty. Po całym dniu zwiedzania wracamy do pokoju i zasypiamy na tak zwanych "brudasów"

Rano...

Wstaję wcześniej niż moi chłopcy, zamawiam śniadanie dla nich i dla siebie mocną kawę.  Siadam na balkonie i obserwuję wschód słońca.  To już dzisiaj. Rozmowa z moją rodziną. Boję się, bardzo. 

- Czemu na moim ramieniu leży tylko mój syn? - pyta Neymar opierając się o drzwi balkonowe.

- Bo jeszcze śpi. - uśmiecham się do niego.

- Czemu tu tak sama siedzisz? - podchodzi do mnie i kuca przed kanapą, wlepia we mnie te swoje oczopaczadełki... 

- Bo nie mogę już spać, dręczy mnie dzisiejszy dzień. - mówię. 

- Wszytsko bedzie dobrze. 

- Skąd jesteś tego taki pewien? - pytam go.

- Bo w to wierzę. - odpowiada i całuje mnie w policzek. Bierze za rękę. 

- Mama? Tata? Gdzie jesteście? - pyta nasz syn. 

- Lukas się obudził. - mói Ney.

- Spostrzegawczy jesteś. - całuję go w czoło. - chodź zjemy śniadanko. - Biorę go za rękę i siadam przy stole, zaczynamy jeść., później się ubieramy i jedziemy do mojego domu. Byłego domu. Oglądam piękną roślinność, porastającą alejkę, przy której znajdują się bogate domy, w jednym z nich mieszkają moi rodzice. Widzę ich dom. Dzisiaj jest niedziela, będą wszyscy. Mój jeden brat z żoną. I może tych dwóch pozostałych, od czasu mojego wygnania, znalazło sobie rodziny? Dajemy taksówkarzowi 20 zł i idziemy przez podjazd do mojego domu. 

- Neymar, jeszcze mozesz się wycofać. - szepczę. 

- Kocham cię, a to znaczy, że nie ma wycofywania się. Dzwoń. - odpowiada mi, patrząc głęboko w oczy,  Naciskam guzik, rozbrzmiwea dzwięk. Po kilku sekundach otwiera mi moja mama. 

- Katherina!- krzyczy z radości na mój widok. Automatycznie przechodzę na włoski. 

- Mama!. - krzyczę. 

- Co tu robisz? - pyta uśmiechęta. 

- Przyszłam odzyskać moją rodzinę. - odpowiadam jej. - Mogę wejść.? - pytam.

- Tak kochanie.- mówi, jednak mama nigdy nie przestała mnie kochać... Ona tylko zgadzala się z wolą Papy. 

- Witacie. - mówię wchodząc do salonu, rozglądam się po zdziwionych minach.

- Wynoś się. - krzyczy Papa.  Moi bracia wstają od stołu, wraz z Papą. 

- Papo- zaczynam unosząc brodę. Nie mogę się teraz bać,- Wysłuchaj mnie.  Za dużo w życiu straciłam, aby teraz jeszcze tracić was, pogodziłam się z Neymarem, założyliśmy szczęśliwą rodzinę. - mówię. Patrzę prosto w oczy Papy. 

- Schańbiłaś naszą rodzinę. - mówi. 

- Oooooo, proszę, proszę, proszę, kto odwiedził rodzinne strony? - szłyszę piskliwy głos tej zdziry. Patrzę na wytapetowaną twarz Bruny. Oczy wychodzą mi z orbit. 

- Co tu robisz? - dalej móię po włosku, ona też tak mówi. 

- Żyję ze swoim chłopakiem, mówiłam ci. - podchodzi do mojego brata. - Fajne masz rodzeństwo. - uśmiecha się szyderczo. 

- Papo!. - zaczynam krzyczeć. - To przez nią się wszystko zniszczyło, to ona nas zniszczyła. 

- Nie bluzgaj!- krzyczy brat, Marco, który jest najwidoczniej chłopakiem Bruny. 

- Ja bluzgam!? Wsyłuchajcie mnie!- i zaczynam opowiadać moją histrię... Neymar stoi z moim synem niedaleko drzwi. A ja młówię wszystko rodzicą, kiedy dochodzę do momentu lotniska wybucham płaczem. Kiedy kończę Papa podchodzi do mnie. Kładzie rękę na moim ramieniu. 

- Czemu nie powiedziałaś prawdy? - pyta spokonym, opanowanym głosem. 

- Bo nie chciałeś mnie słuchać. - móiwię. papa pociera oczy i podchodzi do Bruny... Wymierza jej siarczysty policzek, mój brat podchodzi do mnie i mocno mnie przytula, później idzie Franko i Devis. Papa krzyczy coś do Bruny, ale ja cieszę się, że już odzyskałam rodzinę. Tulę się do nich najmocniej jak mogę. Kątem oka widzę, jak Papa wyprowadza Brunę.  

- Neymar- zaczynam po Porstugalsku, wyrywam się z uścisku i zdaję sobie sprawę, że Neymar większość słów zrozumiał. - To moja rodzina, znowu mnie kochająca. - mówię. Podchodzę do niego i obejmuję ręką w pasie. 

- Dzień Dobry - mówi. 

- A to.- Biorę Lukasa na ręce- To jest wasz wnuk i bratanek Lukas. - puszczam go na podłogę, ale on stoi obok swoich rodziców. 

- No idź przywitaj się z dziadkami. - mówię.Lukas niepewnie idzie do mojego ojca. Moja rodzina podnosi go i całuje. Kiedy wszyscy już zaczynają się cieszyć, Neymar zaczyna po włsoku.

- Kożystając z okazji, że jesteśmy tu wszyscy razem, w miłej atmosferze. Chciałbym- klęka. Wyciąga piękny mały pierścionek zaręczynowy.  Srebrny Z zielonym małym oczkiem . Łzy napływają mi do oczu. - Katherino Lorens, czy zostaniesz moją żoną? - pyta i patrzy mi głęboko w oczy. Czas staje a ja czuję się jak w niebie...  

-----------------------------------

Jak myślicie? Powie "Tak"?