#8 PRZEPRASZAM

http://www.youtube.com/watch?v=AtKZKl7Bgu0

Rozdział 8.

Ann:

Po powrocie do domu od razu położyłam się do łóżka. Nie zdążyłam nawet opowiedzieć Weronice o tym cudownym dniu. Obudziłam się ok. 3.00 w nocy, a raczej obudziły mnie nudności. Zeszłam do kuchni i zrobiłam sobie herbatę, po czym poszłam po koc i okryłam się nim. Wyciągając kubek z szafki niechcący wypuściłam go z rąk, zbił się. Po chwili do kuchni przybiegła Wera.

-Co ty wyprawiasz? Wiesz, która jest godzina? Przestraszyłam się.  powiedziała zaspanym głosem.

-Przepraszam, nie chciałam. Strasznie źle się czuję. Chyba będę wymiotować.  powiedziałam i przykucnęłam, opierając się plecami o lodówkę.

-Piłaś?  zapytała.

-Nie. Chyba zaszkodziły mi krewetki.  odpowiedziałam patrząc w podłogę.

-Zrobię Ci herbatę. Idź do łazienki.  powiedziała, sprzątając kawałki mojego ulubionego kubka. Posłuchałam przyjaciółki i udałam się do łazienki. Czułam się okropnie, a do tego byłam tak bardzo zmęczona. Po męczącym dniu nie mogłam się nawet spokojnie wyspać. Było mi bardzo słabo. Chwilę później zwymiotowałam.

-Chodź, masz herbatę w pokoju.  usłyszałam głos Weroniki. Z trudem podniosłam się z podłogi i usiadłam na łóżku.

-Może pojedziemy na pogotowie? Bardzo źle się czujesz?  zapytała troskliwie.

-Nie, zaraz mi przejdzie.  odpowiedziałam sięgając po herbatę.

-Nie wydaje mi się, żeby zaszkodził ci obiad. Przecież jadłaś go w południe. Miałabyś już wcześniej jakieś objawy. Może rzeczywiście powinnyśmy pojechać&

-Przestań. Może to tylko..zamiana klimatu. Tak to na pewno to. Nie przejmuj się mną, idź spać.  powiedziałam, sztucznie się uśmiechając.

-A może ty& - zaczęła.

-Nawet o tym nie myśl. Nie mam teraz siły na rozmowę. Położę się.  powiedziałam, odstawiając pusty już kubek. Weronika tylko pokiwała głową i wyszła z pokoju. Położyłam się do łóżka i zasnęłam.

***

Pare godzin później:

Neymar:

Mój budzik zadzwonił o 9.00. Spojrzałem na wyświetlacz telefonu. Dzisiaj będzie dobry dzień :)   przeczytałem. Najwidoczniej ktoś bawił się moim telefonem i najwidoczniej tym kimś była Ann. Uśmiechnąłem się na samą myśl o niej. Wpadłem na świetny pomysł. Skoro ona zrobiła mi niespodziankę  odwdzięczę się. Szybko się umyłem, ubrałem i ułożyłem włosy, po czym wsiadłem w auto i pojechałem do najbliższej kwiaciarni. Kupiłem ogromny bukiet róż i pojechałem do Ani. Po kilku minutach byłem na miejscu. Zapukałem do drzwi. Po chwili zjawiła się w nich Ann.

-Cześć.  przywitałem się z uśmiechem, wychylając się zza wielkiego bukietu kwiatów.

-Cześć.  odpowiedziała cichym głosem. Spojrzałem na nią. Jej włosy nie były ułożone tak idealnie jak zawsze, ubrana była w zwykłą białą koszulkę i wytarte, jeansowe szorty. Była rozmazana. Płakała. Mimo wszystko wyglądała pięknie, jednak jej widok spowodował, że z mojej twarzy zniknął uśmiech.

-Co się stało?  zapytałem przestraszony, zupełnie zapominając o bukiecie, który przecież miałem wręczyć.

-Wejdź, proszę.  powiedziała.

-Mów szybko. Co się stało?  domagałem się szybkiej odpowiedzi. Ann rozpłakała się i wtuliła się w moje ramię. Przytuliłem ją mocno i gładziłem jej włosy.

-Neymar& ja.. ja jestem w ciąży.

Przepraszam Was bardzo.

To chyba jeden z najbardziej nieudanych rozdziałów.