Cisza

zbudować fortecę

sobie         ze słów

gdzie         mnie

dosięgnie  nikt

ukryć        duszą

przed        swoją

sen,

      zapomnieć

   nie         smutków

pamiętać  bezzasadnych

  nie          nic,

chcę         tylko

ciszę         zapomnieć

wieczną   i

       zniknąć

głos          rozwiał

pustych    po

polach      przestrzeni

strasznej   w

ścianach   nieba.

      czterech                                                                by Nitra 15.10.'11

Nitra siedzi w swoim pokoju i patrzy sią na ścianę.

Co chwilę zadaje sobie pytanie "co chciałabym robić".

Zawsze odpowiada cisza.

Nieważne czy tym razem jest pytanie o plany na najbliższy wieczór, czy na całe życie.

Nie ma nic.

Czemu Nitra nie potrafi myśleć poważnie?

Czemu nawet nie potrafi mówić o sobie używając pierwszej osoby?

Ona tak naprawdę wie, że jej nigdy nie było. Były tylko zdażenia, jedno za drugim. Wszystkie pozbawione znaczenia. Nasycone masą bezwartościowych myśli.

Nie było nic poza tym.

Słowa pozwalały jej z trudem zachowywać pozory odrębnośći, chociaż nie należały do niej.

Czy cokolwiek w nas jest naprawdę nasze? (oczy po dziadku, charakterek trochę po wuju z odchyleniem na traumę "dzieciństwa")

Spada.

Tym razem zbyt Dorosła by wyśnić sobie skrzydła

Akari.

To znaczy jasny.