7.11

Emocje chyba opadły...

Znacie to uczucie,
gdy boicie się czegoś bardzo?
Gdy nie możecie wysiedzieć w miejscu.
W głowie kłębi się tysiąc myśli na minutę
a macie jeszcze tyle do zrobienia.
Zdajecie sobie sprawę iż masa roboty czeka.
A ostatnia rzeczą za którą się łapiecie
to właśnie to coś najważniejszego wówczas.
Albo coś co powinno być na pierwszym planie.
Powinno...
Dobrze dobrane słowo.
Serce bowiem mówi coś zupełnie innego.
Znacie to? Bo ja znam.

Niepewność. Strach.
Ale też całkowita akceptacja.
Będzie co ma być.
Głowa do góry.
Jednak nosi. Zawsze nosi.

Pierwszy raz w życiu nie chce się spóźnić.
Być wcześniej i móc powoli się oswajać.
Jednak nie jest mi dane.
To jeden pociąg się spóźnia
inny znowu ma być szybciej no... kurde!
Czekam na peronie i nagle mam takie łoooooooo.
Serce zamiera by po chwili uderzyć ze zdwojoną siła.
Uśmiecham się radośnie.

Jest lepiej niż dobrze.
Ale zbliża się ten ważny dla mnie dzień.
Gdy 3 lata zostaną podsumowane.
Gdzież ja i stres...
Pomykając na butach w obcasach
staram się i osób dookoła nie zabić.
Trzy pytania gdzie każde inne
i tylko jedno tak bardziej z pracy.
Są momenty gdzie dobrze
jest mieć kogoś ważnego obok.
Wsparcie jest bardzo istotne.
D Z I Ę K U J E

Czas zamiast stanąć w miejscu przyspiesza.
Nie wiem kiedy mijają dni. I nagle juz wtorek.
Zawsze mówiłam ze nienawidzę poniedziałków.
Ostatnio nienawidzę wtorków.
Bo jest tak pusto...

A potem wszystko w momencie.
Składanie papierów, wyjazd do Wawy
powrót autkiem z Luka i Mama do domu.
Pierwszy i ogarnianie wart.
Trip do Krk i z powrotem.

A dziś zeszło mi się na przemyślenia.
A teraz śpię.
Kocham te rysunki <3
Lis i Kurczak <3 <3 <3

A teraz idę spać.
Okejnaraziepa <3