Oczy ma zapłakane jak morze 

Nie patrzy na tą chwilę nie patrzy za siebie

Wspomina przeszłość i patrzy w dal

Łzy po policzkach spływają słone

W swojej dłoni trzyma srebrne serce

Które chciała mu podarować

Nie zdążyła bo on ją zostawił

Mówiąc że jej nigdy nie kochał

Zostały odcięte jej skrzydła

Zostało jej odebrane serce

Już wiele razy zranione 

Teraz już się go nie uratuje

Nagle wstaje wychodzi z domu

I wędruje drogami po lesie

W ręku gruby szary sznur niesie

Idzie w głąb cichego lasu

Zapłakana przywiesza go na drzewie

A zaraz ona na nim wisi

Ostatnia łza leci z oka

I nagle iskierka zgasła

Miała nadzieje że on po nią przyjdzie

Że uratuje z nici rozpaczy

Niestety nigdy się nie doczeka

Bo on w sercu innej siedzi