Jestem Bogiem

Wielki bum jaki ostatnio zapanował jest przeciekawym zjawiskiem. Dlaczego interesujemy się kimś kto był nieco przygasłą i zapomnianą legendą tylko wtedy gdy powstanie o nim film? Przecież wielu z tych, którzy wybiorą się do kina nie kojarzy postaci i zajadając się popcornem wyjdzie z kina rozmawiając o tym, jak typ z drugiego rzędu mu zasłaniał. Nie twierdzę, że film to zły pomysł. Najgorsze jest jednak to, co po nim pozostanie. Wiele nastolatków tak bardzo się nim podnieca, a tak naprawdę gdybyśmy zapytali ich co Magik nagrał wymieniliby z 2-3 utwory. Przecież film miał powstać dawno temu, jednak pozostała tylko książka na kanwie scenariusza filmowego. Będzie ciekawym zjawiskiem medialnym. Już wyobrażam sobie te pseudomoralizujące pogadanki w programach śniadaniowych, kiedy Ty zajadasz się twarożkiem, a pewna ekranowa lalka opowiada jaki to cudny film. A gdy kilka dni wcześniej, wychodząc z sali kinowej, zamiast opowiedzieć o wrażeniach, opowiadała dziennikarzowi od jakiego projektanta ma sukienkę. To jest chore. Owszem, rozmawiajmy. Traktujmy ten film poważnie i rozmawiajmy o nim poważnie. Powinniśmy nim uczcić pamięć głównego bohatera, jednocześnie nie zapomniając o tym, że pozostali nadal są. Im też należy oddać szacunek. Nie piszcie internetowych zniczy pokemonowym pismem bo to obciachowy sposób czternastolatek z problemami emocjomalnymi. Oby ten film uświadomił Nam, jak bardzo wsparcie innych jest potrzebne. Legendy, choć wieczne - zawsze tracą się młodo.