Ars longa vita brevis
Dodano: 12 WRZEŚNIA 2009
scene.
scene.
Teatr. Niskobudżetowa farsa. Komizm w tragiźmie. Groteska.
Komicznie jest odkryć, że odgrywało się (bądź odgrywa nadal) rolę, którą ktoś już kiedyś wykonywał i to z niemałą oglądalnością. O ukrytych kamerach też ciekawie jest dowiedzieć się po fakcie.
Historia zatoczyła koło (co najmniej) dwukrotnie.
Piękne słowa elektronicznym pismem w zestawieniu z wrażliwością na przyjście wymarzonego.
Znienawidzone, bo nie oznaczające czynu słowa. Komunikatory. Noce. Autentyczne szczęście. Nadzieja.
Ułuda.
Naiwność dziecka, które nie wymierzy stopnia, a rana po upadku długo się goi. Oby nie pozostała blizna.
Uprzedmiotowienie.
Żal, że teraz mogę zarzucić błąd jedynie sobie.
Boję się.
Ludzie idą cały czas do przodu. Dojrzewają.
Zmienił się nawet zapach.
najbardziej widoczny plus całej szopki.
Irytuje mnie, że każdy kolejny wpis nie okazuje się być ostatnim takim - jak cyklicznie postanawiam.
Komentarze
mysioreek
"Irytuje mnie, że każdy kolejny wpis nie okazuje się być ostatnim takim - jak cyklicznie postanawiam." - wciąż powtarzam sobie dokładnie to samo, tak samo jak wciąż nie mogę pojąć, dlaczego wyładowuję swoje myśli na fbl.
http://www.youtube.com/watch?v=Q4ZqKOEsNys - to tak apropo włoskiej muzyki :) przypomina mi moje wczesne dzieciństwo :D
:*
http://www.youtube.com/watch?v=Q4ZqKOEsNys - to tak apropo włoskiej muzyki :) przypomina mi moje wczesne dzieciństwo :D
:*
14/09/2009 21:44:21
19semperfidelis46
Esencja inteligencji.Umiejętnie poprowadzona polemika z samą sobą. Zmusza do rozważań nie powiem :D
12/09/2009 13:45:03
~ciszaija
Ludzie się zmieniają. To nieuchronne. Ludzie się kształtują.
A nam wszystkim zdarza się czasami ulec własnym wyobrażeniom, imaginacji. Czasami nawet często ;) Ale uważam, że to dobre. Życie samo w sobie byłoby szare. Nie chciałabym pozbawiać się tej całej uczuciowej otoczki. Chociaż zdarza się, że boli. Chociaż czasami/często te wyobrażenia nie mają wiele wspólnego z rzeczywistością. Chociaż rozczarowania pozostawiają na zawsze ślad w sercu... i nie łatwo się ciągle podnosić po upadku.
I nie bój się żyć."- Boimy się całkowicie otworzyć na życie, przyjąć jego wartki strumień. Wolimy mieć wszystko pod kontrolą, prowadząc nędzną, ograniczoną, z góry zaplanowaną i pozbawioną wszelkich niespodzianek egzystencję. I to zarówno w ubogich domach biedaków, jak w wystawnych pałacach szejków! Człowiek boi się życia, a jego głównym celem jest zapewnienie sobie poczucia bezpieczeństwa. Woli przetrwać niż żyć pełną piersią... i tak zaczyna się powolne umieranie. (...) Przejść od sztuki przetrwania do życia pełną piersią jest najtrudniejszą rzeczą na świecie! Równie trudno jest zaakceptować fakt, że każdy z nas jest kowalem własnego losu. Wolimy żyć jak barany: bezmyślnie, nie podejmując żadnego ryzyka, niezdolni podążyć za marzeniami, których realizacja jest przecież najważniejszym powodem naszego istnienia. Owszem, istniejesz, przyjacielu, ale pozostaje pytanie, czy naprawdę żyjesz?" "Wyrocznia księżyca" F. Lenoir
A nam wszystkim zdarza się czasami ulec własnym wyobrażeniom, imaginacji. Czasami nawet często ;) Ale uważam, że to dobre. Życie samo w sobie byłoby szare. Nie chciałabym pozbawiać się tej całej uczuciowej otoczki. Chociaż zdarza się, że boli. Chociaż czasami/często te wyobrażenia nie mają wiele wspólnego z rzeczywistością. Chociaż rozczarowania pozostawiają na zawsze ślad w sercu... i nie łatwo się ciągle podnosić po upadku.
I nie bój się żyć."- Boimy się całkowicie otworzyć na życie, przyjąć jego wartki strumień. Wolimy mieć wszystko pod kontrolą, prowadząc nędzną, ograniczoną, z góry zaplanowaną i pozbawioną wszelkich niespodzianek egzystencję. I to zarówno w ubogich domach biedaków, jak w wystawnych pałacach szejków! Człowiek boi się życia, a jego głównym celem jest zapewnienie sobie poczucia bezpieczeństwa. Woli przetrwać niż żyć pełną piersią... i tak zaczyna się powolne umieranie. (...) Przejść od sztuki przetrwania do życia pełną piersią jest najtrudniejszą rzeczą na świecie! Równie trudno jest zaakceptować fakt, że każdy z nas jest kowalem własnego losu. Wolimy żyć jak barany: bezmyślnie, nie podejmując żadnego ryzyka, niezdolni podążyć za marzeniami, których realizacja jest przecież najważniejszym powodem naszego istnienia. Owszem, istniejesz, przyjacielu, ale pozostaje pytanie, czy naprawdę żyjesz?" "Wyrocznia księżyca" F. Lenoir
12/09/2009 11:33:49
karcia9292
Ludzie dojrzewają, ale czy wszyscy? Czy aby na pewno czy tylko tak im się wydaje?
12/09/2009 9:16:47
