sentyment

Pełna jestem żalu i nostalgii, nie śpię przez myśli o przemijaniu jak za czasów, kiedy miałam lat piętnaście, to były złe czasy, potem przyszły lepsze, teraz znowu wróciły gorsze i tak chyba będzie w kółko, a ja tych kółek mam już dosyć bardziej, niż czegokolwiek na świecie. W głowie ciągle rok 2012 i tamta zima, tamte spojrzenia i tamte uśmiechy, których teraz szczególnie mi brak, patrząc na śnieg za oknem i czytając różne wyrzucane z głowy myśli z tamtego okresu. Denerwuje mnie ta zmienność, wiem że to nieodłączna część życia, to trochę tak jakby denerowowało mnie oddychnie albo mruganie (kiedy o tym pomyślałam, naprawdę zaczęło), ale napawa mnie takim przerażeniem fakt że zna się kogoś - można powiedzieć - na wylot - i uwielbia się w jakiś sposób każdą myśl i słowo i gest, mijają miesiące, lata i z dnia na dzień nie zmienia się nic, ale jednak patrząc z perspektywy czasu - wszystko - i niemal każdy otaczający człowiek jest już zupełnie innym człowiekiem. Ludzie są strasznymi masochistami przywiązując się do czegokolwiek, mając świadomość że za jakiś czas to nie będzie już ta sama rzecz - ten sam człowiek - to samo miejsce, najgorsze jest chyba to powolne umieranie czegoś, nie dramatyczne wydarzenia - one się, no tak, wydarzają, zostawiają jakieś blizny na psychice, trzeba się z nimi uporać, i znów za jakiś czas wraca normalność, a to powolne obumieranie - nic się niby nie dzieje, a jednak cały czas boli - za mało żeby coś zakończyć, za bardzo żeby czerpać przyjemność z funkcjonowania, jak do tego nie dopuścić, jak to zatrzymać - może naprawdę się nie da? Z całą pewnością niemożliwe jest zaczęcie czegokolwiek nowego stojąc jedną nogą w czymś, co było; czytam tak wiele o ludziach, którzy osiągneli tak dużo, którzy są szczęśliwi nie mając tak naprawdę nic - o sześdziesięciolatku który przepłynął kajakiem z Lizbony na Florydę - i wydaje mi się to odrealnione - życie toczy się gdzieś obok, a ja utknęłam tu, w tym małym mieście w tym szarym kraju, myślami dwa lata wstecz, każdego dnia tylko starając się nie rzucić tym wszystkim i nie wyjechać gdziekolwiek, ale może to właśnie byłoby najlepszym rozwiązaniem - nie wiem.