let youself feel

     Wczoraj, jutro, przedwczoraj, dziś, pojutrze, miesiąc temu i za miesiąc nic się nie zmienia. Wszystko jest stałe, czarno-białe, zamglone. Wszystko jest takie samo. Dzień podobny do dnia. Budzik, ubranie, szkoła, lekcje, sen. Budzik, ubranie, szkoła, lekcje, sen. Budzik, ubranie, szkoła, lekcje, sen. I nic więcej. Owszem przewinie się jeden facet, drugi, trzeci, ale co z tego, jeśli to nic nie zmienia. Jak to dziś napisałam Someday I wanted to be happy. Now I know, I cant be. Nie będę szczęśliwa w świecie, w którym wolno mi czuć tylko to, co jest bezpieczne. Nie będę szczęśliwa w świecie, w którym nie mogę mówić prawdy przez strach przed utratą bliskich mi ludzi. Tak się nie da żyć! Nie widzicie tego? Żyjemy w świecie, w którym przyjaciołom nie powiemy, że ich kochamy, bo boimy się ich odejścia, w którym ludziom, z którymi związek staje się dla nas coraz trudniejszy, nie mówimy, że nie mamy siły tego dalej ciągnąć, w którym wszystko zdaje się być jednym wielkim kłamstwem. Tworzymy wokół siebie iluzje realności i moralności tylko po to, by móc innym powiedzieć jakimi to my nie jesteśmy dobrymi ludźmi, w rzeczywistości kłamiąc. Nie ma ludzi, którzy nigdy nie czuli nienawiści. Bo każdy kogoś kocha, darzy zaufaniem, które zostaje zaprzedane. Chociaż, czy ja wiem.. Teraz miłość to antyk. Antyk droższy niż złoto, droższy niż platyna, jednak niedoceniany. Ale nie o tym chciałam napisać.

      Moje dzisiejsze uczucia są zamglone. Bez moich uczuć nie potrafię funkcjonować, normalnie żyć. Jeśli moje uczucia są zamglone, wszystko, co mówię, co robię jest sztuczne. Nie chcę być sztuczna. Chce być prawdziwa. Nie chcę budować wokół siebie iluzji, chcę ją zburzyć. Ale nie potrafię. Na tyle zależy mi na ludziach, że przekładam ich szczęście ponad własne. W efekcie tłumiłam swoje uczucia tak długo, że uciekły ode mnie, a ja nie pragnę teraz niczego, jak tylko żeby wróciły. Stworzyłam wokół siebie iluzję szczerości, jestem w tym momencie jebaną hipokrytką (jak ja się stoczyłam). Chcę być szczera z ludźmi, których mam obok siebie, ale nie mogę, zbyt ważne jest dla mnie ich szczęście. Nie mogę, bo tak jest bezpieczniej. Kto nie ryzykuje ten nie ma? Gówno prawda. Bezpieczeństwo jest dla nas zbyt cenną wartością, rezygnując z niej teraz i tak do niej kiedyś wrócimy, choćby nie wiem jakim kosztem.

       Chcę, by dni na nowo zaczęły się od siebie różnić. Chcę, żeby mgła wreszcie opadła. Chcę swoje uczucia powrotem. Chcę żeby były we mnie, żyły we mnie, tliły się razem z nadzieją do ostatniej cząstki tlenu& Mam swoje marzenia. Dom, rodzina, dzieci. Mąż, którego kocham i który kocha mnie, PRZY KTÓRYM JESTEM SZCZĘŚLIWA. Chcę być szczęśliwa, choć wiem, że nie będę, ale w końcu czym byśmy się stali bez naszych własnych utopii?

Just let things happen.