In no Piano

Huśtam się, trzymam mocno łancuchy i zauważam nadzwyczaj lekko, że niedługo będziemy musieli nosić rękawiczki. Kiwa głową. W odpowiednim momencie zamykamy oczy i zaczynamy śpiewać smutne piosenki o końcu świata, które mają mnie podnieść na duchu.

Później śmiejemy się z jego kurzych łapek, w ogóle nie zważając na moje łzy. Zapominamy w tym wszystkim, ile on przeżył, i że ja poddaję się jeszcze przed rozpoczęciem walki.

Wokół nas kręci się mnóstwo osób, które nie wiedzą, kim są. Śpiewają niezrozumiale niezrozumiałe piosenki, a my czasami tylko dołączamy się, próbując zrozumieć bełkot.
Otacza nas zapach zielonej wolności, do której tęsknimy, a którą chwalą się inni. Czujemy ją, ale nie możemy dosięgnać.
Kiedy kładziemy się na ławkach, wyciagając do siebie ręce, Kaoru zastanawia się głośno, jak wiele gwiazd spada, gdy akurat nie patrzymy w niebo. W tym samym momencie coś miga i wiem, że to jedna z gwiazd ofiarowuje nam życzenie do spełnienia. Ja swoje wypowiadam po cichu, całkiem bezmyślnie. Po chwili zaczyna mi się wydawać, że serce mi przyspiesza. Kaoru ściska moją dłoń i mówi coś o tym, jaka jestem nieodpowiedzialna. Pocieszam go, że życzenia się nie spełniają. A już na pewno nie te, które wypowiadamy do spadających gwiazd.
Czuję, że zaczynam drżeć z zimna. Nagle zdaję sobie sprawę, że on istnieje tylko z mojego powodu i jeśli zniknę ja, on również. On oczywiście wie, o czym myślę i spogląda na mnie z kpiącym uśmiechem. Nic nie mówi, ale wiem, że jest zawiedziony moją niedomyślnością i zmartwiony tym, co będzie.

Wracamy do domu.

Z poważaniem:

hela_z_wesela