Mój pierwszy wiersz...

Postanowilem ze zaczne od poczatku bo tak najłatwiej i najlepiej. Wiersz ten powstal ponad rok temu na jednej z lekcji historii bo tam gdzies na ostatnich kartkach go znalazlem...

Nie"

Nie chce już Cię mieć,

Nie chce w ogóle znać,

Nie chce już kochać,

Nie chce ciągle szlochać.

Chcę zostać sam i znaleźć życia sens,

Bez Ciebie iść na przód.

Chce ułożyć wszystko od nowa,

Nie ubierać już niczego w piękne słowa.

Chce kochać i być kochanym,

Tak zagoić swoje wszystkie rany.

Jakis czas pózniej napisalem kolejny...

"Do E"

Ewelina!... znów słyszę jej imię.

Ewelina!... serce w miejscu staje.

Ewelina!... znów dech w piersi zamiera.

Ewelina!... dusza ma zamiera.

Imię to budzi mnie do życia

Rozpala piękne i bolesne wspomnienia

Mąci w myślach i w działaniach wspiera

Myśl o tej kobiecie nigdy nie umiera.

Już mniej czuje bólu a więcej tęsknoty,

Co rusz widzę więcej jej duszy ozdoby.

Uderzają w serce niczym dwa krzemienie,

Rozniecają płomienne nadzieje.

Z dnia na dzień mam więcej odwagi i siły,

By bawić miłości mej trudy.

Chcę brnąc w ten szczęścia zalążek,

Poczuć się jak bohater romantycznych książek.

Wiem& dobrego wyboru dokonałem,

Że to właśnie Ciebie na mą żonę wybrałem !

Zarówno pierwszy jak i drugi napisalem dla Eweliny tak naprawde to dzięki niej zaczelem pisac to ona mnie natchnela poraz pierwszy i ona nauczyla mnie pisac o swoich uczuciach czasem bardziej a czasem mniej otwarcie. Za to Ci bardzo dziękuje Ewelino i tą notke poświecam Tobie jako podziękowanie za odkrycie czegoś czego sam bym nie odkryl a nikt inny by nie spróbowal ;)

ps.jutro wieczorem mozecie spodziewac sie kolejnej porcji moich wypocin ;) Aluniu mam nadzieje że mnie zrozumiesz :*