Kwiaty

Mam dziś wene, najpierw zdjęcie  potem  wiersz:

   Panienko, która rankiem przez okienko,

muskasz mnie po twarzy swoją promienistą sukienką,

jak tu Cie nie kochać ... ?

   Panienko, która ogródek mój skromny

w splendor zmieniłaś, gdy swą delikatną dłonią

kwiecistymi ornamentami, go upiększyłaś,

jak tu Cię nie wielbić ...?

   Panienko, która w kolorowe motyle

i w ćwierkającą ptaszynę

życię tchnęłaś

jak tu Cię nie adorować?

   Z każdym Twym powrotem serce się raduje,

gdy ten szary świat kolorową nicią cerujesz.

Gdy powietrze wiosenną bryzą otulasz

i nieład w zapomnienie odsuwasz.

    O Panienko malownicza,

gdy poznałam Twe oblicza,

myśląc o odejściu Twym,

wielka chandra mnie ogarnia,

wielki smutek, ból i splin ...

Nie! Nie odchoć!

Błagam zostań!

Urokiem zachwycaj!

....

Nie posłuchała ...

odeszła...