Progresywne kłamstwo!

Im dłużej przebywam sama ze sobą, tym bardziej utwierdzam sie w przekonaniu, że jestem głęboko upośledzona. Upośledzona emocjonalnie, towarzysko, społecznie i moralnie. Nie wiem gdzie to upośledzenie ma swój początek i przyczynę. Kiedy to się niby stało? I dlaczego? A już naprawdę nie mam pojęcia, dlaczego to upośledzenie skreśla mnie całkowicie ze świata żywych. Przecież pozornie mam wszystko w normie - parzyste kończyny, wygląd nie naruszający żadnych norm, charakter, styl i poglądy. Więc czy to naprawdę jest z mojej strony wielką bezcelnością, żeby oczekiwać czasem od kogoś tego, że odpowie na moje cześć, że zapamięta moje imię, że rozpozna mnie na ulicy lub nie będzie stał do mnie tyłem gdy do niego mówię? Nosz do kurwy nędzy! To wprost niewiarygodne. chyba popełnię jakąs zbrodnię. Mimo mojego pacyfizmu. W końcu i tak cały mój system wartości ktoś rozpierdala każdego dnia.