It's all in your head,Alice
Dodano: 22 STYCZNIA 2013
#19
#19
Jestem puzlem
odłączonym od społecznej układanki.
Są tacy,
którzy zaczęli dopasowywać swoje kawałki do innych.
Są tacy,
którzy wciąż nie potrafią się odnaleźć,
którzy wciąż szukają.
Są też marzyciele.
Ci mniej
i ci bardziej.
Jestem zagubionym puzlem
z nieistniejącej układanki.
Duszą,
która nie szuka.
Duszą,
która chce być znaleziona.
Duszą,
która jest mniej bardziej.
Nie przeszkadzaj.
Usiądź cicho.
Szeptem przegonić chcesz ciszę.
Ręką odgarnąć brutalnie.
Złapać za nieistniejące ciało
i wynieść za drzwi.
Krzyknąć:
Precz ciszo!
Zła jesteś!
Złe myśli przynosisz!
Smutek i rozpacz!
Obrażona.
Ja:
Chodź, ciszo.
Utulę.
Odpręż się w mych ramionach,
tu ciepło i bezpiecznie.
Bądź -
Jestem.
Nieistniejąca.
PS. troszeczkę się odblokowywuje,
ale to wciąż nie to.
Nie jestem dumna.
Wcale nie jestem
Nie jestem.
Wcale.
Komentarze
niepotrzebneslowo
Bardzo mi szkoda takich ludzi, w tym siebie samej.
23/01/2013 16:07:30
deathcertificate
Och, też nie mam kilku puzzli.. I nigdy ich niestety nie odzyskam.
29/01/2013 18:52:07
bassistee
puzzle zawsze pasowały mi do opisu życia, nigdy nie myślałem o puzzlach jako ludziach, czasami nigdy nie odnajdujemy zaginionego puzzla i gdy wyciągamy układankę, mówimy znajomym, że tej części własnie brakuje, po ukończeniu jej układania. mimo to potrafimy sobie wyobrazić, że tam jest i jak wygląda, żałując, że jej nie ma. to nie jest przygnębiające :) a cisza, cisza faktycznie zabija, prowokuje do myśli zwłaszcza w samotności, wymyślania czegoś innego, stwarzania sobie problemów... cisza w dwójkę jest bardziej przyjemna... mimo to cisza w pojedynkę też oczyszcza :)
23/01/2013 10:56:24
koszmarrek
kurcze czasami tez tak mam, jestem puzzlem ale nie ma opcji żeby wszystkie boki pasowały...
22/01/2013 21:35:08
chimamirenoshi
Mam nadzieję, że wyciągnęłaś też wnioski. Hm..? Na pewno nie mogę powiedzieć, że jest dobrze. Ale jest w miarę. Do zniesienia.
22/01/2013 21:24:23
