Zima. Było późno. Szłam ulicą.. Wokół cicho, jak to w nocy. Słychać było tylko stuk szpilek regularnie uderzających o bruk. Lekko pruszył śnieg. Gdzieś za mną przepalała się latarnia, gdzie niegdzie były pozapalane światła. Szłam sama. Noc jak każda. Ulga z wyrwania się z domu. Nic dziwnego, w takim domu to tylko z przymusu można mieszkać. Znowu nie wzięłam szalika. Norma. Chuj tam. Znowu będę chorować. Nie czuję zimna. W sumie jedyne co czuję to te wkurwiające kołatanie serca. Jak się jest samotnym to serce często o sobie przypomina. Choćby nie wiem jak chciało się go nie mieć. Idę przed siebie. W sumie tą samą trasą co zwykle. Ta sama ulica co zwykle, te same bary otwarte do późna. Pierwszy bar, wchodzę. Siadam w tym samym kącie co zawsze. Odpalam papierosa, zamawiam wodę. I tępo patrzę w sufit. Już dawno przestałam zastanawiać się nad tym co dalej. I tak mogę liczyć tylko na siebie. Inni potrafią tylko powiedzieć: "Eśka, twarda jesteś, dasz se radę". No pewnie, że dam. Nikt mi tego pierdolonego świata za mnie nie pozbiera. Takie jak ja muszą sobie radzić. Kolejny buszek, dym w płuca. W tle smętna muzyka leciała, coś słabo wtedy grali. Dopiero zaczęłam odmulać, spałam pół dnia. Bar był prawie pusty. Nic dziwnego, o tej porze miasto śpi. Zrobiło mi się niedobrze, wyewakuowałam się do łazienki. Wchodząc zobaczyłam krew. 'To nie nowość' - pomyślałam - 'pewnie znów jakaś dziewica zostawiła tu swoją cnotę'. Ale szłam dalej, krwi coraz więcej i ten jęk. Otworzyłam drzwi do pierwszego kibla - nic. Do drugiego - nic. Ten jęk jest gdzieś dalej. Do ostatniego - BINGO. Dziewczyna góra 16 lat. podcięte żyły, obok nóż, fajki i ten napis z krwi : 'KOCHAŁAM CIĘ'. Pomyślałam: 'O kurwa, bo nie wytrzymam! Ile jeszcze młodych panienek tak skończy?'. Wzięłam ją za fraki, przeciągnęłam pod okno, otworzyłam je. Zimną wodą obmyłam jej twarz. Zerwałam kawałek ramienia jej bluzki i ucisnęłam żyły. Cholera no, dziewczyna zaczęła tracić przytomność. Otworzyłam drzwi, zaczęłam drzeć mordę w niebo głosy ale oczywiście nikt się nie pofatygował. Pierdoleni ludzie! Zero pomocy... Pobiegłam do kelnera i jedyne co w złości zdołałam powiedzieć to 'dzwoń po karetkę'. Wróciłam do rannej. Była coraz bledsza, sprawdziłam puls - ledwo wyczuwalny. To, że nie doczeka karetki było wręcz oczywiste. Nie trzymałam się nadziei, jedyne co to starałam się myśleć obiektywnie. Usiadłam obok niej, złapałam ją za dłoń, drugą ręką podniosłam powiekę - jej oko było przekrwione. Powtarzałam: 'TYLKO NIE UMIERAJ'. Najwyraźniej nie chciała mnie słuchać, bo obsunęła się kawałek. Podciągnęłam ją, oparłam o moje ramię. Nie mam pojęcia ile można czekać na karetkę. W takiej chwili człowiek uświadamia sobie ile może trwać sekunda. Ona na początku wydawała z siebie jakieś jęki, a w tamtej chwili to już było ledwie słyszalne. Co jakiś czas głośno oddychała jakby wracała do siebie, a potem znów praktycznie przestawała. Wokół nas była już kałuża krwi i ten szeroki pas ciągnący się z tego obrzydliwego kibla. z kieszeni wyjęłam medalik, zawiesiłam jej na szyi. Wiedziałam, że w tamtej chwili jej się bardziej przyda. Mijały minuty. Z każdą było coraz gorzej. W końcu dotarli funkcjonariusze. Los chciał, że starałam się tyle, aby od nich usłyszeć, że jest już za późno. Ją zabrali, zapakowali w foliowy worek i wywieźli, a ja dalej siedziałam na podłodze, oparta o ścianę barowego kibla. To była tragiczna noc. Właśnie wtedy po raz pierwszy tuż obok mnie śmierć odbierała komuś życie. Nie płakałam. Już dawno znieczuliłam się na łzy. Po tym potrafiłam tylko siedzieć i tępo gapić się na krew. Zastanawiające... Jak to jest jak powoli przestaje bić serce...

by niepodchodz 

' tekst świeży , mojego autorstwa , pisany wczoraj .

+MOŻNA DODAWAĆ