Moi przyjaciele. Kochani przyjaciele. Miała być praca i nauka - jest przyjaźń i dom. Już dawno nie czulam się tak spełniona, jak podczas mentorowania tak wpaniałym ludziom. Przede wszystkim, jestem dla kogoś kto tego chce i potrafi to docenić. Nie oczekiwałam niczego w zamian, a ciągle coś otrzymuję. Już sam fakt bycia jest dla mnie czymś bardzo istotnym w tak przełomowym dla mnie czasie, a co dopiero bycie takimi, jakimi są oni. One i oni. My.

Minęło już kilka miesięcy, a mam wrażenie, że to kilkanaście lat. Nie chcę, by wyjeżdżali. Wtedy pozostanie tylko jedno, co i tak jest nieuchronne. Robię listy, zestawenia, a i tak zapewne pojadę zupełnie gdzieś indziej. Taka ironia losu, której w życiu nigdy mi nie braknie.

Czas na podsumowania chyba już minął, prawda? W końcu mamy początek roku, a nie koniec. Jednak dopiero teraz czuję jakąś wewnętrzną potrzebę przelania tego na zewnątrz. W sumie to po co? Żeby znów mieli o czym gadać, a może, by skończyli? Ten stan zawieszenia jest zbyt dziwny, bo móc go sensownie określić.

Tyle dzieje się wokoło, a jednocześnie nic. Nostalgia. Jutro rusza akcja billboardowa, a ja już od kilku dni modlę się, by jednego chłopaczka znów nie zgnębili w ośrodku. Ale tez sprawa w końcu ujrzała swiatło dzienne. Mam nadzieję, że inni pójdą jego śladem i zakończą proces długotrwałego milczenia, które zamiast być ratunkiem, jedynie ich pogrąża jeszcze bardziej w dole, nazywanym samotnością.

Tak swoją drogą to dziękuję Plumkowi za Sylwestra i za wczoraj. Gdyby nie Ty, moja sylwestrowa noc wyglądałaby tak, jak dzisiejszy wieczór. Nastepnym razem też obejrzymy coś o pasiakach ;)

Teraz muszę się skupić na wyjeździe do Rzeszowa i projektem inowrocławskim. Nie mówiąc już o tym, że studia jeszcze się nie skończyły.

I znowu się zakopię w ogromie spraw biznesowych i studyjnych. Może to i lepiej, bo znów zapomnę, czym jest stan tęsknoty. A może to własnie  potęguje te emocje?

Pierdolona rzeczywistość.