Damn .

Wiecie, przed chwilą przeczytałam sobie z ciekawości moje

stare notki, ostatnia z czerwca 2008. Zatęskniłam za moją

nierozważną otwartością, za moim beztroskim entuzjazmem,

za tekstami, które samej mi ciężko teraz zrozumieć. Brakuje

mi nocnych spacerów z moją mroczną Gochą, chipsami o 22

w nocy, jedzonymi siedząc na krawężniku na którymś z osiedli

na drugim końcu miasta. Brakuje mi napadów śmiechu,

tajemniczych napisów "WTC" i przesadnej melancholii,

poetyzmu, agresji muzyki. Brakuje mi rozmów pozbawionych

drugiego dna.

Tęsknię za tańcami z moimi laskami z liceum,takimi, jakich się

nigdy nie zapomina. Takimi, jakie zapadły

w pamięć tak głęboko, że nawet najskrytsze

pragnienia są dla nich tylko skąpą otoczką.

Brakuje mi jedzenia mozzarelli z pomidorem w

nieswoim łóżku, z szumiącymi w głowie procentami,

pozostałością z poprzedniej nocy. Brakuje mi

zapachu perfum Hillary Duff. Długich blond

włosów codziennie znajdowanych

na bluzce po powrocie do domu.

Nie wiedzieć czemu, całe życie właśnie przeleciało mi przed oczami

w zawrotnym tempie, przypominając smaki, zapachy, widoki sprzed lat,

nawet tekstury rzeczy, których codziennie dotykałam. Jestem chodzącą skrzynią

pełną złota, którą podobno można znaleźć na końcu każdej tęczy.

Jestem pozytywką z dzieciństwa. Jestem pamiętnikiem, pudełkiem pełnym rzeczy,

do których ma się sentyment.

Wszystko układa się wręcz idealnie. Więc o co chodzi? Nie potrafię napisać już tekstu, wstydzę się odrywać siebie od rzeczywistości. Gdzie moja wrażliwość, kreatywność, napędzana niegdyś najdrobniejszymi błahostkami? Gdzie entuzjazm, który pozbawiał mnie racjonalnego myślenia?

Retrospekcja.

Czuję, że jestem, że byłam. Udało się być sobą.