Dlaczego muszę być tak słaba? Dlaczego znów przychodzi jesień, a ja tak bardzo po raz enty się rozpadam i nie mogę sobie poradzić. Pewność stała się zbyt pewna i zaczęła znikać równie szybko jak się pojawiła. Nic już nigdy nie będzie takie samo. Nigdy nie umiałam i nie będę umiała powiedzieć "dość". Nigdy już nie wrócę do punktu wyjścia, nawet gdybym chciała jest to nie możliwe... Chociaż nie chcę. Jest coś co trzyma mnie tutaj zbyt mocno, ale najwidoczniej nie najmocniej bo nie czuję siły oporu gdy osuwam się na dno. Chcę wiele, ale nie wiele tak naprawdę mogę. Zbyt często zachowuję się jak gówniara, która nie umie powstrzymać łez czy co gorsza słów. Pasjonujące zajęcie. Pochłania mnie ten dziwny jesienny świat. Zapomniałam jak to jest olewać złe sytuacje, patrzeć na wszystko z obojętnością, a co najważniejsze z góry. Zapomniałam jak to jest być górą. Negatywne emocje atakują mnie od wewnątrz zbyt silnie żebym umiała z nimi walczyć. Balansuję nad przepaścią pomiędzy szczęściem, a nieszczęściem.

Znowu skończy się na cotygodniowych wizytach u psychiatrów, psychologów, psychotropach... Ne umiem stanąć, zatrzymać się, nie umiem obiektywnie ocenić sytuacji, ani ludzi, którzy mnie otaczają. Nie umiem. Nic na chwilę obecną niepotrafię. To takie smutne.