ironia losu

Chwilę później zadzwonił telefon. Sięgnęłam po słuchawkę telefonu stacjonarnego.

-Halo? - powiedziałam.

-Cześć, co robisz? - usłyszałam ciepły głos Mel.

-Nic. A właściwie.. wiesz, chodź do mnie.

-Coś się stało? - spytała

-Nie. Myślę że nie..

Odłożyłam słuchawkę.

Po jakiś dziesięciu minutach Mel weszła do jadalni obdarowując mnie swoją radością z życia i wiecznym bananem na twarzy. Popatrzyła na mnie, a potem zaczęła rozglądać się dookoła.

Jej wzrok zatrzymał się na kakaowym sercu. Gdy zorientowałam się, na co patrzy , wzięłam prezent od rodziców, wyrzuciłam go do śmietnika po czym usiadłam z powrotem na krześle i popatrzałam na Mel ironicznie się przy tym uśmiechając. Uśmiech znikną jej z twarzy, już gdy zobaczyła że coś jest nie tak.

-Dlaczego ty.. - nie zdążyła dokończyć zdania.

-Jestem na diecie. - powiedziałam obojętnie po czym spojrzałam jej w oczy. - Czy to takie ważne?! - podniosłam się z krzesła.

Tym razem przyjaciółka odpowiedziała mi głuchym milczeniem.

-Zdejmij płaszcz. Zagotujesz się. - Powiedziałam szybko.

Melania zdjęła płaszcz, usiadła obok mnie i patrzyła mi w oczy, jakby żądała jakichkolwiek wyjaśnień. Jednak nie doczekała się. To była chwila refleksji, zastanowienia się nad tym o co tak naprawdę chodzi. Czy naprawdę moje oskarżenia są bezpodstawne? Sama stwarzam sobie problemy? To nie może być prawda. Jestem zbyt dumna. Nie potrafiłabym przyznać się do tego, że jednak nie jest nie jest mi obojętny. NIE MU. Zbyt cenię sobie to, że potrafię poradzić sobie sama, że nie potrzebuję nikogo, a już tymbardziej tej zdradliwej świni. Przecież jeszcze wczoraj zasypiałam z przekonaniem, że jest dla mnie zerem. Dopiero teraz uświadamiam sobie, że zero jeszcze nigdy nie znaczyło aż tyle.

sama nie wiem co to ma być, nevermind.