Jakie potwory kryją się w ...

... naszej głowie, jaźni?

Gdzie mają miejsce narodziny idei, tych pięknych, wzniosłych, uskrzydlających? W głowie. W myślach. Jedni są bardzo podatni na wizualizacje, obrazy; inni na dźwięki, głosy, jeszcze inni potrzebują multiwymiarowego doświadczenia zanurzającego ich całkowicie w danej chwili, aby poprzez realizacje danego doświadczenia stwierdzić, czy jest to przedłużona reprezentacja ich samych, czy też coś czego nie chcą doświadczać w swoim życiu. Uwielbiam czytać. Zdecydowanie jestem wizjonerką słowa, obrazów, które powstają w tym czasie we mnie. Kocham zanurzenie w konkretny wariant rzeczywistości - to czyni mnie niezwykle sugestywną. Myślę, że należę do grona osób, które mogłyby spędzić całe swoje życie na czytaniu książek. Jedna za drugą. Na słuchaniu czy też podziwianiu piękna, na jedzeniu tylko owoców i warzyw, chodzeniu boso po plaży, słuchaniu szumu morza i oglądaniu tych niezapomnianaych zachodów. To takie łatwe i oczywiste. Kocham celebrować momenty takie jak te. Jednakże największym pragnieniem były zawsze podróże - te małe i te wielkie. Te wewnętrzne i te zewnętrzne. Pragnąca nieopisanych nigdzie wcześniej doświadczeń, zdecydowałam się zagłębić w siebie. I to właśnie tam odnalazłam niesamowite pokłady piękna, dróg nigdy wcześniej nieprzebytych, rzeczy i miejsc całkowicie nieznanych. Zainspirowana samorozwojem, ale również obietnicą dotarcia do jakiegoś wyjątkowego miejsca, wyruszyłam w tę podróż. I zaraz okazuje się, że ta podróż składa się z miliona innych, z wątpliwości, miejsc w których wolelibyśmy, aby nas nie było, poczucia bezsensu, który za jakiś czas pozwala nam na  nowo znaleźć inny sens, ten który jest tylko nasz. Nie ma nas jeszcze tam, lecz nie ma nas już tu. Nie możemy wrócić tam - wiemy, że już nie należymy do tej bajki. Jedyne, co nam pozostaje, to iść przed siebie. Z wiarą i ufnością. Niesie nas serce, skrzydła motyla, który głęboko wierzy w sens każdego dnia. Istota całej tej podróży jest bardzo płynna: nagle rodzi się w Tobie to uczucie, które przychodzi znikąd, ale tez zmierza donikąd. To jakby fala, która nas zalewa. Nie możemy zrobić nic, aby ja zatrzymać. Pozwalamy jej przepłynąć przez nas i marzymy o tym, że jeszcze kiedyś wróci. I może zostanie na dłużej, na zawsze, a może ostatecznie stanie się nami. Sprawi, że będziemy tym doświadczeniem, a inni zainspirują się nami. 

Empire State Building, New York, XII 2022