Pomyliłam się co do ludzi, ufając tym, którzy moje zaufanie wykorzystali i będąc nieufna wobec ludzi, którzy na to zaufanie naprawdę zapracowali. Otaczałam się ludźmi, którzy ciągnęli mnie w dól, jednocześnie bojąc się tych, którzy potrafili chociaż na chwilę pokazać mi niebo. Tkwiłam wśród osób, które tylko pozornie życzyły mi dobrze, mając paskudne zamiary, a izolowałam się od ludzi, którzy nie bali się powiedzieć mi prawdy, chcąc tym samym pokazać mi właściwą drogę. Przyciągałam niczym magiczny magnes osoby, które czerpały ze mnie energię, wysysając ją jak pijawki, a uciekałam od osób, które dawały mi płomień radości. Przebywałam z ludźmi, którym tak przeszkadzał mój blask, że gasiłam go dla nich, a brakowało mi dnia dla osób, które tym blaskiem się cieszyły. Zajęło mi dużo czasu, żeby zrozumieć, że na świecie istnieje dobro i zło, a jeszcze więcej, żeby nauczyć się odróżniać jedno od drugiego.