...i zapominać chcę tak często jak się da.!' Bo to były najlepsze miesiące ostatniego czasu. Takie cudowne. Takie niezapomniane. Bo z Nim można wszystko. Śmiać się z tych wszystkich głupich rzeczy. Komentować zachowania innych. Biegać po deszczu. I tańczyć podczas tych głupich melodyjek. I śpiewać żeby inni mieli dość. Bo wiem, że jemu mogę się wypłakać. Wiem, że wybaczy mi to, gdy czasem rzucam czym popadnie. Wiem, że mnie przytuli podczas burzy, której się boję. Że zabije te wszystkie robaki, które powodują, że krzyczę. ^^ Że w razie problemu mam do kogo się zwrócić. Bo przez te dwa lata myślałam dużo razy o tym wszystkim. I wyciągnęłam logiczne wnioski. I płakałam tyle razy. Podczas drogi powrotnej, gdy wiedziałam, że znów wraca rzeczywistość. I cieszy mnie wiele faktów. Ale mam pewne małe obawy. Które powodują, że nie mogę się skupić. Mojego uczucia już nie ma. Odeszło. Zniknęło. To bardzo ważne dla mnie. Po dwoch latach... I nadal tęsknie. I wciąż mi brakuje. I najchętniej rzuciłabym to wszystko... Zapomniała o przeszłości... Nie martwiła się przyszłością... Żeby tylko przez chwilę być przy Tobie. I cieszy mnie, że tak długo utrzymał się nas związek. Że mimo wakacji to przetrwało. No ale niestety wszystko co dobre kiedyś sie kończy.. Obiecałam sobie pare rzeczy. A ostatnio coraz częściej dotrzymuję słowa. I nie chcę rezygnować z marzeń dlatego bo inni tego chcą. Zmieniłam swoje nastawienie do niektórych spraw. I cieszę się, że jest coś co mi uświadamia jaka miłość jest piękna. :)