nie potrafi mi zależeć. patrzę na tych wszystkich ludzi i chcę mi się śmiać. chce mi się śmiać, bo nie mogę pokazać jak bardzo ich nienawidzę. nie mogę nie analizować, dać sobie raz szansę, spróbować, spojrzeć mu prosto w oczy i po prostu spróbować. martwię się, że moje życie utkwi w martwym punkcie, bo nadal nie będę ze sobą nic robić, co jeszcze bardziej będzie mnie przekonywać, że ja jestem beznadziejna, świat jest beznadziejny, a inni to po prostu marionetki, które chcą nadać swojemu szaremu życiu jakiś pozorny sens, by kiedyś umrzeć z satysfakcją. nie chce mi się. każdego dnia wstaję i zastanawiam się po co, po co poszłam do dobrej szkoły, skoro nie czuję żadnej satysfakcji, po co upiększam samą siebie dla niego, skoro potem zawsze zostawiam go odrzuconego, po co się do wszystkich uśmiecham, przecież wiem, że to już jest szczyt fałszywości, taka łatka radości, kiedy rozrywa od środka. po co mi te wszystkie uzależnienia, które prowadzą do autodestrukcji, jestem tak słaba, nie potrafię kilka dni być całkowicie czystą osobą, bo nie potrafię. bo nie mam wytłumaczenia, bo nie ma sensu tłumaczyć, bo zastanawiam się czemu inni mogą, czemu ja nie mogę, czemu jestem stworzona w tak popieprzony sposób.