Wkradł mi się pod sweter zimny wiatr przynosząc do ubrania gęsią skórkę. Miałam ochotę wysłać Ci trochę jesieni,

bo jak wyjeżdżałeś była jeszcze wiosna, ale pewnie i tak miałeś swoją własną, ładniejszą. Owijam dłonie wokół kubka i

chustę wokół szyi chowając się za cieniem rzęs. Z torbą ciężką od bibliotekowych książek wracam do domu drogą przez

park, gdzie alejki wyścielają złote liście, szeleszczące pod nogami biegających dzieci, szukających pod drzewami żołędzi i

kasztanów z których potem w domach pachnących  ciastem i herbatą wyczarują małymi rączkami  leśne  ludziki z

czapeczkami na głowach i nogami z wykałaczek.  Kiedyś  sama takie robiłam i  zbierałam liście  do zielnika  na lekcję

przyrody, ale teraz mogę już chyba tylko przyglądać się temu przechodząc obok, albo przez wychodzące na park okno

w moim pokoju. W pokoju pachnącym kawą i starymi książkami z biblioteki wypełniającymi swoim zapachem przestrzeń

między jedną a drugą ścianą, gdzie siedzę taka pełna tęsknot i marzeń o naszych wspólnych zimach, wiosnach, latach i

jesieniach, o zapachu ciasta  wyjętego z piekarnika, stojącego na  kuchennym  blacie i o małych rączkach które by nas

chwytały podczas  spacerów i  które razem byśmy wszyskiego uczyli, także tego jak się robi ludziki  z żołędzi i kasztanów i

 z czerwonej jarzębiny korale.