5/ Życie pełne niespodzianek

-Kooooooootkuuu budzimy się - obudziłem moją dziewczynę.

-Leoś - uśmiechnęła się na co ja się skrzywiłem. Nie lubiłem kiedy tak na mnie mówiła.

-Skarbie musimy pogadać.-zacząłem. Trochę się bałem jak zareaguje na Maggie.

-Możemy później? -mruknęła przekręcając się na drugi bok.

-Kotek, nie możemy. 

-No dobrze. Co jest - odwrócila się do mnie i podparła głowę na łokciu aby dobrze mnie widzieć.

-Widzisz byłem rano na spacerze nad plażą z Marcusem.. i Spotkałem dziewczynę, która dosłownie wczoraj została wyrzucona z Domu dziecka, tzn skonczyła 18 lat i ją wyrzucili. I..kotku chciałbym jej pomóc. Będziesz miała coś przeciwko? - patrzyłem na nią i mimo, że byłem prawie pewny, że nie będzie miała nic przeciwko teraz straciłem tą pewność.

-ładna? - spytała niby poważnie ale oczy się jej śmiały.

-kotek, ty jesteś piękna, ona jest nieważna - uśmiechnąłem się szeroko wiedząc, że moje kochanie nie ma nic przeciwko. Pocałowałem ją i zszedłem na dół gdzie w salonie czekała Maggie.

*

- I jak? -spytałam Leo.

- Oczywiście, że dobrze - roześmiał się schodząc z ostatniego stopnia.

Nie wiem jak i kiedy i czemu, ale podbiegłam do niego i mocno go objęłam dziękując bardzo mocno.

-Przecież nic jeszcze nie zrobiłem - zaczął się śmiać.

-Same chęci to już dla mnie naprawdę wiele.

-Widzę, że ktoś mi chłopaka podrywa - usłyszałam roześmiany głos Antonelly. 

-Bez obaw. To, że robi to co ja kocham i miałam pokój cały wyklejony jego plakatami to niiiic w porównaniu do tego, że teraz poznałam jego i jego piękną dziewczynę - uśmiechnęłam się i ją również przytuliłam. 

-No tak, rzeczywiście nie mam powodów do obaw- roześmiała się i pocałowała chłopaka- Zróbmy coś na śniadanie, bo umieram z głodu- stwierdziła i ruszyła, raczej to pewne, że do kuchni. 

Leo puścił mi oczko i wskazał, ze mam iść za jego dziewczyną.


I jak? Jak mijają wakacje? :D Powiem Wam, że ktoś usiłuje na siłę mnie zniszczyć, zniszczyć mi psychikę, ale NIE PODDAJE SIĘ, WCIĄŻ WALCZĘ! :D 
koootki co myślicie o rozdziale?