znów 60kg....

Brak mi sił. Nie daję sobie rady. Odeszłam na jakiś czas tak bez słowa. Nie mogłam zostać. Nie mogę. Muszę się pozbierać... Muszę wrócić do życia... Nie chodzi tu o dietę, ONA zawsze będzie już ze mną. Jednak muszę nauczyć się kontroli i unikania napadów. Jednak nie dlatego robię długą przerwę. Muszę z siebie to wyrzucić, więc się nie zdziwię, jak nie będziecie czytać. Jakiś czas temu tuż przed odejściem zaczęłam się ciąć. W tej chwili moje nadgarstki i część przedramion wyglądają koszmarnie. Na w-f ćwiczę w bluzie, żeby nikt nie widział. Mój brzuch..... Już nigdy nie założę dwu-częściowego stroju... Stoczyłam się na dno. Bóg? Jest gdzieś. Tam daleko ode mnie. Mama? winna. Po kłótni z nią poszłam do łazienki. Płakałam długo. Doszłam do wniosku, że jestem beznadziejna, że nic mi nie wychodzi, że nic nie potrafię. Pękłąm, a teraz "rana" nie chce się zagoić a zamiast tego krwawi jeszcze bardziej. Mam dość. Chciałabym skończyć to wszystko ale mam za mało odwagi... Mam zwyczajnie dość... Przepraszam, że musicie to czytać, ale nie mam z kim pogadać. Znikam na jakiś czas mo że na stałe. Trzymajcie się kochane! :* Niech chudość będzie z Wami