Było tam pod dostatkiem czaru, rozpusty i wybruków-źdźbło grozy i obfitość zarazy.

Teraz ciemność i głucha cisza. 

Musze umierać. Powoli i boleśnie spadać tam skąd niedawno wróciłam, nie potrafie żyć. Jetem nierozumna i chce coś tylko dla siebie. W tym wydealizowanym świecie nazywam szczęście inaczej niż inni...szukam czegoś innego. Będąc z niczym nie moge nic stracić. Spokój ducha zaznam dopiero po śmierci, nie powinnam tracić czasu na szukanie czegoś co jest dla nie nieosiągalne. Straciłam wszystko zyskując szczęście, którym sama sie topie. Znów jestem sama wśród ludzi (najbliższych?) Nie mam prawa do swoich spostrzeżeń, głosu i wyborów bo zostaje automatycznie egocentrykiem. Chciałam być na pierwszym miejscu (nie dla wszystkich,dla jednej osoby) ale dla mnie został ten drugi plan, na później, jakby się nie udało. Znów zostałam kukiełką. Steruj mną steruj, nie mam siły uciekać. Dobij mnie.Tylko boleśnie, w końcu to lubie. Już mnie nie ma. Coraz bardziej mnie to brzydzi....

https://www.youtube.com/watch?v=V9Ty3YnWN80