Po co?

"Zasnąć już!.... Noc ta pochmurna, bezgwiezdna, posępnych widzeń krynicą jest bez dna - zasnąć już, skłonić na nirwany łono głowę płonącą, bez miary zmęczoną... Przepłynął przez nią strumień myśli długi, a jedna była smutniejszą od drugiej, a wszystkie były smutne bezlitośnie - - chcę spać, choć wiem, że ciągu myśli dośnię... Ha!... Tłum okropny mar ciśnie się białych, w szatach zwalanych ziemią i zbutwiałych, tańczą wokoło z szalonym pośpiechem, szyderczym w twarz mi wybuchając śmiechem Widok ich trupich czaszek mię przeraża, dusi mię zgniła, wstrętna woń cmentarza, a ten śmiech strasznej ironii się wwierca, jak tępa śruba, w głąb mojego serca. Tłoczą się ku mnie ohydną gromadą, trupie swe ręce na czoło mi kładą i spróchniałymi szczękami klekocą najokropniejsze z wszystkich pytań: Po co!?..."