end

my, eleganccy arbiturienci. już od tygodnia, ale lepiej późno niż wcale. 
jeszcze nie jest mi przykro, że szkoła, że jej nie ma. że znajomi, że ich nie widuję. narazie żyję arkuszami z matmy (dzisiaj 86% :o okaże się, że wkońcu polski zawalę) piekę ciasta, robię sałatki i piję zasłużone majówkowe piwo. staram się nie myśleć, że to już za 3 dni. usiądę w smutnej klasie z drżącymi rękoma i pustką w głowie i każą mi pisać co wiem. pracowałam na to cały rok a nawet 3 lata żeby wiedzieć. i nie wiem czy wiem. chcę to mieć już za sobą. mam tylko nadzieję, że te przyjaźnie i wartościowe znajomości jakoś przetrwają. że jednak będziemy się spotykać od czasu do czasu i gadać o wszystkim. nie powiem, że mi nie jest dziwnie. ale już się z tym pogodziłam. że to już czas, kiedy słyszysz, że twój rówieśnik się zaręczył, ten ma dziecko, a tamten to za pół roku będzie się hajtał. łał. jestem dorosła. :D ale faza. a jeszcze wczoraj siedziałam w ławce i bazgrałam na końcu zeszytu jakieś potwory, wysyłałam karteczki do ludzi z ławki obok. jeszcze przed chwilą rzucałam telefonem o ściane kiedy budzik dzwonił o 7 rano. leciałam spóźniona na autobus w rozpiętych butach, kurtce założonej na jedną rękę i z kanapką w ręku. taak... jeszcze tego nie przełknęłam. :D jest tak dobrze... :) 
jest najlepiej. bo jest dobrze tak jak teraz jest. ta chwila, w której klepię na klawiaturze te nieznaczące nic zdania. właśnia ta jest piękna i jestem z niej dumna. bo czuję, że wszystko jest na miejscu.

like a rushing wind

Jesus breathe within

like a mighty storm

stir within my soul

I surrender
Lord have Your way in me.