8nastki3vryłer

gronowska.dawid.ja.u.mazeranta.

z reguły ... nie wiem czego nie robie z reguły, bo raczej nie mam reguł. czuje się trochę źle. pusto. nie nowość. ale za każdym razem mnie to uderza. cieszę się jak głupek jak tylko opuszczam to szare miasto. jak tylko mam szansę pobyć chwilę na Podlasiu. kocham te mokre chodniki Białegostoku o tej porze roku, smutny pusty plac zabaw i znajome twarze sąsiadów z każdym rokiem coraz bardziej pomarszczone. Kocham je tak mocno... wszystko czego chce, gdy tam jestem, ogranicza się do bycia tam. i lecą mi łzy, bo zaraz nie będe miała tam nikogo. i już nie będzie sensu wracać. każdy wyjeżdza, każdy umiera.

patrzenie na garstkę mokrego brudnego piachu w piaskownicy, w której stoczyliśmy tyle bitew latem. na chuśtawki targane jedynie wiatrem. na nowe twarze sąsiadów na klatce schodowej, bo starsi już odeszli. na te same kostki brukowe, numery na blokach, sklepy, te wszystkie martwe rzeczy, które tak bardzo naiwnie kocham. to idiotyczne. ale ta ziemia była dla mnie całym dzieciństwem i nie umiem ani nie chcę wyrzucić jej z pamięci. i to wszystko straciło dla mnie sens jak tylko babcia zachorowała. więc to ona była spoiwem w tym wszystkim. ona była moim dzieciństwem i przez nią kocham jebane płyty chodnikowe. nie wiem jak się czuć. przez nią nic nie ma sensu. a przecież minął już rok. nie znajduje innego rozwiązania. i te głupie zbiegi okoliczności, głucha niesprawiedliwość. spotkania po latach, kiedy szukasz w dawnej miłości tego samego błysku w oczach, a on tęskni za Tobą i jednocześnie wybiera się do swojej nowej dziewczyny, bo już nie pamięta co liczyło się kiedyś. więc nie pozostaje mi nic innego jak życzyć szczęścia i w duszy przekląć chory los. może nie warto już tam wracać. mieszkanie na cmentarzu wspomnień średnio gwarantuje szczęście. 

i znów przekraczam Bug i znajduję sie po tej niewłaściwej stronie rzeki. a pogoda zanosi sie od płaczu.