Czasami wydaje nam się, że mamy mnóstwo osób, na które możemy liczyć. Ale jaka jest prawda ? Wszyscy Ci ludzie są przy nas jeśli sami czegoś potrzebują , nawet nie widzą co dzieje się w naszym życiu, czy czegoś potrzebujemy. Patrzą na nas przez pryzmat z zewnątrz, kiedy my udajemy, że nic się nie dzieje. Nie chcą widzieć tego, jak rozrywa nas od środka. Dlaczego tak jest?! To bardzo boli jeśli się coś dzieje i potrzebujemy, żeby ktoś po prostu przy nas był, nie pytając o powód naszego smutku... Czy my naprawdę zasługujemy na to, żeby inni obrabiali nas za plecami? Czy musimy ciągle  przyporządkowywać się  swoim zachowaniem, takim jaki im sie podoba? Nie mamy prawa być tacy, jacy chcemy być? Niby bliskie osoby, a tak naprawdę jadowite żmije, które czekają tylko na moment, kiedy nam się coś nie uda... Bo nikt przecież nie widzi twojego cierpienia, nikt nie widzi twojego smutku, nikt nie widzi twojego strachu, jednak wszyscy widzą wyłącznie twoje błędy.

Tak naprawdę codziennie przeżywamy stosy własnych tragedii, rozczarowań, a nasza świadomość wciąż ma jednak nadzieje, że coś się zmieni, że ludzie będą zwyczajnie po prostu lepsi...

https://www.youtube.com/watch?v=Ft-6R7gJYEA&list=PL32bSdUzVJ8EnrIx-mx8LNtOX8xe-oIjY

                                                                                      !!!

Tysiące przejść, niepewności, załamań. Ciągła prowizorka, tymczasowość, byle do jutra.

                                                                                             Mam dość -,-