W MROKU WŁASNYCH MYŚLI...

DZIEŃ JAK CO DZIEŃ ZNÓW DOPADA MNIE MELANCHOLIA NIC MI SIĘ NIE CHCE
JEDYNY CEL KTÓRY SIEDZI W MOJEJ GŁOWIE TO MYŚLI O... ŚMIERCI... SMUTKU
ŻALU... CZUJE ROZGORYCZENIE SAMYM SOBĄ... MOIM STANEM... NIE NAWADZE KIEDY SIĘ TAK
DZIEJE... WEWNĘTRZNA BEZRADNOŚĆ KTÓRA Z KAŻDĄ CHWILĄ ROŚNIE JAK GDYBY
MIAŁA ZARAZ "WYBUCHNĄĆ"... NATŁOK MYŚLI KTÓRE SPRAWIAJĄ ŻE ŚWIAT KTÓRY
MNIE OTACZA STAJE SIĘ SZARĄ BEZUŻYTECZNĄ MASĄ... KOLORY
BLAKNĄ... UŚMIECH I ZADOWOLENIE JAKIE NIESIE ŻYCIE ZNIKA W MGNIENIU OKA... TO CO BYŁO
PIĘKNE STAJE SIĘ BEZNADZIEJNYM WYOBRAŻENIEM NICOŚCI... NICOŚCI KTÓRA POWODUJE
PUSTKĘ... BÓL ALE NIE FIZYCZNY LECZ BARDZIEJ PSYCHICZNY KTÓRY DRĄŻY I
DOSZCZĘTNIE NISZCZY MOJĄ DUSZĘ... I JEST MI ŹLE... NIEDOBRZE... CHCĘ OD TEGO
UCIEC... JEDNAK TO NIE TAKIE ŁATWE... WBREW POZOROM TO CHOLERNIE TRUDNE
ZADANIE... Z DRUGIEJ ZAŚ STRONY DLA KOGOŚ OKAZUJE SIĘ TO DROBNOSTKĄ... LECZ CI
LUDZIE JAKBY SIĘ NIE WYDAWAŁO SĄ SILNIEJSZY NIŻ KIEDYKOLWIEK BYLI...
CZERPIĄ SIŁY Z WNĘTRZA... WYCHODZĄ NA PRZECIW LOSOWI KTÓRY I TAK ICH JUŻ
POGRĄŻYŁ... JEDNAK ONI NIE ZRAŻAJĄ SIĘ TYM... WALCZĄ DO SAMEGO KOŃCA...
PO TO BY ZAZNAĆ PRAWDZIWEGO SZCZĘŚCIA... BY CIESZYĆ SIĘ
ŻYCIEM... BY DOWIEDZIEĆ SIĘ CO TO TAK NA PRAWDĘ JEST ŻYCIE... TACY LUDZIE
ZAPEWNE SĄ BOGATSI O NOWE DOŚWIADCZENIA I PRZEŻYCIA...

ŻYCIE... ŻYCIE... JEST NOWELĄ... TAKIE BAZGROŁY... ZAMKNIĘTY W
SWOIM NIE IDEALNYM ŚWIECIE... NIE WIADOMO O CO TAK NAPRAWDĘ W TYM CHODZI...
"ZAPEWNE MASZ RACJE CO DO MOJEGO POSTĘPOWANIA"... WIDZISZ KAŻDY JEST INNY...
I TO CZYNI TEN ŚWIAT ZNACZNIE CIEKAWSZYM... CZASAMI JEST NAPRAWDĘ
DOBRZE... JEST FAJNIE... MIŁA ATMOSFERA... I W OGÓLE... ALE PRZYCHODZĄ TEŻ TAKIE
CHWILE JAK TA TERAZ... KIEDY ("ZRESZTĄ SAMA WIDZISZ CO PISZĘ")... NO
WŁAŚNIE... I WTEDY JEST GORZEJ... CZAS ZWALNIA... MYŚLI PŁYNĄ... ŻYCIE
BIEGNIE... GWIAZDY ŚWIECĄ... KSIĘŻYC SWYM BLASKIEM OŚWIECA DROGĘ ZAGUBIONYM W
MROKU I STRUDZONYM W WĘDRÓWCE "PODRÓŻNYM" KTÓRZY ZMIERZAJĄ KU WIECZNEJ
ŚWIATŁOŚCI PO TO BY STAĆ SIĘ LEPSZYMI LUDŹMI... NAWET NIE WIEM PO CO TO
PISZĘ... ZDĄŻYŁEM SIĘ PRZYZWYCZAIĆ DO TEGO ŻE NIE ZAWSZE WSZYSCY MNIE
ROZUMIEJĄ... NIE MAM IM TO ZA ZŁE... BO TRZEBA BYĆ NIEŹLE "POJECHANYM" BY
TO SPRÓBOWAĆ POJĄĆ...

NA PIERWSZY RZUT OKA JEST WSZYSTKO W PORZĄDKU TO JEDNAK W GŁĘBI
MOJEJ EGZYSTENCJALNEJ DUSZY JEST INACZEJ... TO CO CZASAMI CZUJE JEST NAPRAWDĘ
PRZYKRE... NIEFIZYCZNY BÓL KTÓRY DRĄŻY I NISZCZY OSTATNIE SZARE
KOMÓRKI... TYLE MYŚLI ŻE AŻ NIE CHCĘ SIĘ MYŚLEĆ... NIE WIADOMO NA CZYM SIĘ
SKUPIĆ... TO JAK STANIE Z ŁZAMI W OCZACH I TRZYMANIE W RĘKU NOŻA
PRZYŁOŻONEGO DO ŻYŁY... JEDEN RUCH I MOŻESZ WSZYSTKO ZAKOŃCZYĆ... I WTEDY SIĘ
ZASTANAWIASZ CZY WARTO... CZY TO MA SENS... NIEKTÓRZY GO ZNAJDUJĄ A
NIEKTÓRZY NIE... CHYBA ZA BARDZO ZAWIJAM SIĘ W SWOIM MYŚLOWYM KOKONIE TWORZĄC
BARIERĘ PRZEZ KTÓRĄ TRUDNO SIĘ PRZEBIĆ... NIE WIEM CZY JEST KTOŚ NA TYM
ŚWIECIE KTO JEST W STANIE MNIE ZROZUMIEĆ... NIEKTÓRZY MÓWIĄ MI ŻE SIĘ
ZAMYKAM INNI ŻE JESTEM DEBILEM... NA JEDNO WYCHODZI... W SUMIE NIE POWINIENEM
SIĘ ŻALIĆ BO SKORO ODRZUCAM "POMOC" INNYCH TO MOGĘ MIEĆ PRETENSJE TYLKO DO
SIEBIE...                                                              

                                                                                                                   DEATHMEN...