Rozdział 6.

Obudziłam się, chodź nie miałam zamiaru otwierać oczu. Miałam cudny sen. Ale chwila! Kto tak chrapie?! Na pewno nie Cela, przecież już z nią spałam, nie raz, i wiem, że nie chrapie...Aby się upewnić otworzyłam oczy.
-Kurwa.-wyszeptałam sama do siebie.
Na podłodze leżał Luiz, Rebeca, jakiś chłopak i dwie nieznajome mi dziewczyny. Ale..co?! To chyba jakiś żart-pomyślałam. Gdy to zobaczyłam myślałam, że nadal śpię. Neymar leżał na kanapie wtólony z jakąś dziewczyną w samej bieliźnie!! On to ma kurwa tupet.. najpierw mnie podrywa, a potem śpi z ech...Wstałam, podniosłam moje ciuchy z podłogi i poszłam do łazienki doprowadzić się do ładu. Gdy wyszłam z łazienki w pokoju (gdzie wcześniej spałam) na podłodze siedział Luiz (oczywiście już obudzony). Przypomniało mi się, że w ręku mam jego bluzkę.
-Yy..
-Dzień dobry.-przerwał mój bełkot z uśmiechem na twarzy.
-Przespałam się w Twoim podkoszulku. Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe.-uśmiechnął się szeroko.
-Spokojnie. Nie mam.-puścił mi oczko i wstał z podłogi. Usiadł na skraju łóżka i nagle jego twarz miała całkiem poważny wyraz.
-A Ty już idziesz?-spytał zdziwiony. I wtedy niekontrolowane wzrok uciekł mi na Neymara wtulonego z tą.. o nie! Pewnie teraz pomyśli, że idę z jego powodu..
-Cały Ney.-ponownie się uśmiechnął-Jego relacje z dziewczynami polegają tylko na razem spędzonych nocach..-twarz mi spowarzniała.
-Nigdy nie był w żadnym związku?!-zapytałam zdziwiona.
-Nigdy.-uśmiechnął się lekko. Już nic się nie odezwałam i zmierzyłam w stronę drzwi.
-Odwioze Cię.-popatrzałam na niego a on uśmiechnął się bardzo szeroko.
-Nie trzeba. Poradzę sobie.-ale w głębi duszy naprawdę chciałam, żeby mnie podwiózł. Nie miałam ochoty tłuc się teraz taxówkami.
-To nie było pytanie.-powiedział poważnie ale z łobuzerskim uśmieszkiem na twarzy. Powiedziałam, że poczekam w salonie. Gdy już tam doszłam odziwo było pusto, ale bałagan był nie z tej planety. Ale przecież Luiz ma tyle kasy, że zrobi to za niego sprzątaczka...Usiadłam na jednej z miękkich, okrągłych kanap i zerkałam na ekran mojego telefonu. 20 nieodebranych połączeń. Od kogo?! No tak! Od mamy, a od kogo innego?! Wysłałam jej sms-a, że wszystko w porządku. Pewnie się o mnie martwi.. W końcu usłyszałam kroki. Szybko się wyrobił- pomyślałam. Wstałam z kanapy i udałam się w stronę drzwi wyjściowych, tylko jeszcze raz zerknęłam na schody. Chwila! To przecież nie Luiz! To Neymar.. Mam nadzieję, że da mi spokuj i się do mnie nie odezwie.. Jest obleśny. Szybko odwróciłam od niego wzrok i oparłam się o ścianę.
-Witaj.-mówi nalewając do szklanki wody.-Już idziesz?-kontynuuję.
-Ech..tak.-odpowiadam szorstko.
-A Celestina?-jest bezczelny. Nie wiem jak ma tupet się do mnie odzywać..
-Dojedzie później.-odpowiadam obojętnie i w końcu schodzi tym razem na pewno Luiz.
-To co możemy jechać?
-Tak.
-Ty też jedziesz?-pyta Luiza Neymar.
-No tak. Jadę odwiedźć Elene.
-Może pojadę z wami?-o nie, nie, nie, nie, nie. Tylko nie to!
-Nie.-mówi pośpiesznie Luiz widząc moją reakcję na tą propozycję. Ney spojrzał na niego zdziwiony wzrokiem.-Śpieszymy się.-kontynuuję.
-Trudno-odpowiada z wyrzutem i wyciąga coś z lodówki. Ależ mi ułożyło, że odpuścił..
Po kilku minutach Luiz zaparkował pod domem Cel.
-Może pójdziemy gdzieś dzisiaj?-wkońcu głos chłopaka przerywa ciszę.
-Może.-odpowiadam uśmiechając się do niego i zatrzaskując drzwi samochodu. Okej. W końcu jestem! Co za ulga..Walika..jest! Wyciągnęłam z niej komplet bielizny, ubrania, kosmetyczkę i udałam się do łazienki, żeby ponownie się odświeżyć. Jestem w łazience. Po odświeżeniu się zeszłam na dół-do kuchni. Wyciągnęłam z lodówki mój ulubiony sok pomarańczowy i zrobione wcześniej (jak się domyślam przez Celestine) kanapki. Usiadalam na kanapie przed wielkim plazmowym telewizorem i zaczęłam spożywać posiłek. Po kilku minutach cholernie zaczęło mi się nudzić, więc postanowiłam, że pójdę na miasto.