Wśród wszystkich pragnień, emocji i myśli obijających się o moją czaszkę to jedno pojawia się najczęściej. Znika na chwilę i wraca ze zdwojoną siłą. I znów znika w odmęcie masy pierdół, z którymi zmagam się codziennie. I wraca.

Czuję się... zagubiona. Nie wiem dokąd zmierzam. Wiem tylko, że mi to nie odpowiada.

Wiesz jakie to uczucie? Chryste, co za pytanie. Jasne, że kurwa wiesz.

Zawsze wiedziałeś. Nigdy nie musiałam Ci niczego tłumaczyć. Ty po prostu wiedziałeś. I mogliśmy milczeć. Mogłam płakać nie podając powodu. Mogłam biec w deszczu z piwem i fajkami, żeby przez godzinę nie odezwać się słowem. I tak wiedziałeś.

Jestem sama. Tak rzadko się to ostatnio zdarza. Mogę milczeć i płakać i wyobrażać sobie, że siedzisz naprzeciwko. I jest mi dobrze. I spokojnie.

Za chwilę jednak wszystko wróci do normy. Kurwa. Jak mogłam na to pozwolić?

Jest proste rozwiązanie. Ale wcale nie wiem czy go chcę. Chciałabym do Ciebie zadzwonić. Ale się boję.

Ale, właściwie, ja nie o tym chciałam. Chciałam o tej... potrzebie. O tej uporczywej, nie dającej spokoju chęci zrujnowania sobie życia. Nie zliczę ile razy o tym myślałam. Za każdym razem przegrywałam ze strachem. 

A gdyby tak jednak rzucić to wszystko. Mogłabym na szybko spakować dwie walizki. Jedną dla Niego i niech wraca, skąd przyszedł. Drugą dla siebie i... no właśnie. Jeszcze nie wiem co miałoby być dalej.

Jestem osaczona.

Chciałabym usiąść z kimś i powiedzieć to głośno. Nie wiem co robić. N I E W I E M C O R O B I Ć. 

Mogłabym stąd uciec, tak po prostu. Tylko co, jeśli się mylę? Co jeśli na wygnaniu nie znalazłabym tego, czego szukam? Co jeśli nigdzie nie ma tego, czego szukam?

Mogłabym się powiesić. Mogłabym w tej chwili wstać z łóżka i wyskoczyć przez okno. Mogłabym podciąć sobie żyły pod prysznicem. A jeśli nie mam racji?

Jeśli istnieje jakiś bóg, to jego poczucie humoru naprawdę do mnie nie przemawia.