yh..

festyn można zaliczyć do udanych, jeżeli chodzi o alkohol i zajebanie się jak szerszeń. no.
_________


yh, znacie to uczucie pustki nie? gasz, chyba nigdy jeszcze nie było aż tak chujowo.
w większości przypadkach przez to, że nie doceniamy, a raczej, że nie potrafimy docenić tego, jak wiele mamy.
no i później przychodzi taki moment, kiedy czujesz, że to w co brniesz tak długo, traci swój sens. zamierzasz odpuścić, wycofać się, tak po prostu usunąć się w cień, ale jakoś kurwa nie możesz. nie możesz zakończyć tego, co przez pewien okres w życiu dawało Ci szczęście na każdym pierdolonym kroku, czegoś z czym wiąże się tak wiele wspomnień i marzeń.. za wszelką cene starasz się to wszystko naprawić, wylewasz tone łez  i niszczysz sobie psychikę, najczęściej wtedy, kiedy Twoje starania są na nic. i wtedy zaczyna się najgorsze. przez kolejne dni, tygodnie, miesiące ma się uczucię, jakby się żyło za karę. poranki stają się przez nas znienawidzone, bo przypominają o kończącej się nocy i zaczynającym się dniu wypełnionego pustką. zaczynasz nienawidzieć samego siebie, za te wszystkie popełnione błędy. i tylko siedzisz i wpatrujesz się w niebo, mając świadomość, że nie możesz zrobić zupełnie nic. ogarnia Cię to przerażające uczucie bezsilności, które niszczy Cię od środka. i nie robisz zupełnie nic. tylko płaczesz, tęsknisz i przyglądasz się jak Twoje szczęście jest wszędzie, tylko nie przy Tobie. 
i właśnie wtedy na prawdę ciężko jest iść do przodu, kiedy przed oczami masz cały czas wczoraj. kiedy potrafisz rozpłakać się nawet na środku chodnika idąc do pierdolonego sklepu. kiedy czasu niestety nie da się cofnąć. kiedy te wszystkie najpiękniejsze chwilę się kończą, a cała nadzieja zostaje nam odebrana. tak, właśnie wtedy jest kurwa najgorzej. eh, wszystko tak nagle staję się zupełnie bez jakiegokolwiek znaczenia, wszystko jest takie obojętne.. tylko tęsknota. tak tylko ona rośnie z dnia na dzień. z dnia na dzień jest coraz bardziej nie do zniesienia. tęsknota za Twoimi oczami, które już nigdy nie spojrzą na mnie z tą miłością, którą w sobie miały. 
pogubiłam się we wszystkim jak małe dziecko, nieświadome jeszcze tylu spraw, jeszcze tylu porażek i problemów.
yh, i dookoła tylko. " dasz radę, wszystko będzie dobrze ", " pójdziesz do technikum i poznasz kogoś lepszego ", nawet " kocham Cię ", które wypowiedziane, i tak nic kurwa nie zmieni.. boję się.. boję się przyszłości. boję się tego czy sobie poradzę, boje się każdego kolejnego dnia. mimo wszystko najbardziej boję się, że Cię stracę na dobre. na dobrą sprawe wystarczyłby jeden jedyny ruch, by nie zobaczyć Cię już nigdy w życiu. wszystko by się zakończyło.. no ale naszczęście mam chyba za mało odwagi do tego. ale z czasem, może sam organizm mi w tym pomoże. olałam kolejne badania, które niby miałam mieć w środę, taa. cały czas żyję w nieświadomości, to w sumie mogę żyć tak dalej. będzie co będzie nie.. aff, mając praktycznie wszystko, okazuję się, że nie mam zupełnie nic.
ostatnio osoba z którą czasami może nie jest za dobrze, ale mimo wszystko darzę ją pewnym szacunkiem mi powiedziała " nie znam jeszcze osoby, która jest tak często smutna. po oczach widać wszystko, nieważne jakbyś chciała to ukryć " heh, te słowa krążą mi po głowie od kilku dni. tak bardzo bym chciała kojarzyć się ludziom z tryskającym szczęściem, z ogromnym uśmiechem na twarzy i ucieszonymi oczami. może kiedyś w końcu mi się uda.

mimo wszystko, powinnam podziękować za tak krótki, ale i tak cudowny czas, który uświadomił mi jak bardzo człowiek potrafi się przywiązać do drugiego człowieka. i jak ważna jest jego obecność.
sprawiłeś, że tamten czas stał się wyjątkowy. piękny. o jakiejkolwiek pustce nie można tam było nawet wspomnieć.. a teraz nie pozostało mi nic innego jak cisza, która przekrzykuję moje myśli z coraz to silniejszą mocą..                            
                                                                                                                                                                kochałam i będę kochać.