Nie Tobie decydować, kiedy zginie zwierzę.

Kiwniesz nawet palcem, w Twą moc nie uwierzę.

Biegnącym Tygrysem, przez stepy i prerie.

Jestem i pędzę przez sawanny, Syberię.

Własny ogień żarzy, mej dzikiej natury.

Jakby czuję w grzbiecie, me własne pazury.

Płonę jak feniks, lecz nie legnę w popiele.

Nie odczuwam strachu, w tę duszę się wcielę.

Pewność wieczna, piękna, majestat bezwzględny.

Nie zgasnę w tym ciele, bo jestem niezbędny.

Parności, duchoty mi więcej nie trzeba.

Ziemia pod tym płonie, dym leci do nieba.

Krople niczym bicze trzeszczą w glebę naszą.

Mgła lodu nastała, one mnie nie zgaszą.

Zamieniony w instynkt, głód pali bezczelny.

Pierwotne potrzeby, charakter naczelny.

Znajduję wśród stada owiec-kanibalów.

Odpowiednią żywność i wyruszam na łów.

Kły zatapiam w Ciebie, świeże mięso lubię.

Twoje szkliste oczy, w spojrzeniu się gubię.

Łza z Twej krwi co płynie po moim policzku.

Klei się do futra, zastyga na pysku.

Choć tego nie chciałem, bardzo Cię skrzywdziłem.

Choć taka natura, okrutnie zgrzeszyłem.

Zasypiam w Twe truchło wtulony, zgaszony.

Żałuje użycia, kłamca nieskończony.

Wylizuję krew dla Twej duszy czystości.

I znów obejmuję, spragniony czułości.

To nie tak miało być, już bez precedensu.

Z naturą nie wygram, znów oddam się mięsu.