Być może to przeczytasz, a nie napiszę do Ciebie... wiec napiszę tutaj, możesz się śmiać... ale...

Kiedyś wierzyłam głęboko, że mogę Cię odzyskać...Chyba sam to pamiętasz. Właśnie przez te wiarę straciłam Cię na dobre. Już zapomniałam jak to jest tęsknić za kimś, za kogo oddałoby się życie i dało pokroić własne serce... a teraz umieram w swojej małej smotni dymem papierosowym odganiając pustkę jaką po sobie zostawiłeś. Znalazłeś swoje nowe, prywatne niebo, które w niej dostrzegłeś... Ale czym to jest w porównaniu z naszymi sercami, które oddziaływały na siebie niczym magnesy ? Zatracam się każdym dniem, a przecież powinnam wstać i pokazać, że to moje serce jest Twoją ostoją. Przede mną stoi ściana, przez którą  nie potrafię się przebić by złapać Cię za rękę. Wdrapuję się po niej, jednak gdy jestem już prawie na szczycie spadam...Wszędzie szukam wskazówek próbując dopuścić do siebie myśl, że Ty i ja to już nie My... Ludzie mówili walcz do końca... ale kiedy mam wiedzieć, że jest koniec ? Pokochałam Cię bardziej niż to sobie zaplanowałam... Poznaliśmy się, spędziliśmy tyle czasu razem, żeby teraz przestać dla siebie istnieć i odejść?! Teraz tracę wszystko, bo wierzę w coś co już nie istnieje... Nie wiesz jak to jest... Zaczynaliśmy jako nieznajomi, konczymy tak samo... A teraz w jednej chwili pęka we mnie wszystko wiedząc, że w Twoim życiu nie ma już dla mnie miejsca... że stałam się dla Ciebie nikim... że już nigdy Cię nie przytulę, nie dotknę i nie usłyszę tych słów, które wypowiadałeś mi przez ten cały czas... Byłeś dla mnie wszystkim. Całym światem... a teraz pewnie nawet nie pamiętasz jak pachnę, jak całuję i że przecież ja naprawdę istniałam... patrzyłam Ci w oczy nie wierząc, że robię to poraz ostatni... dobry wieczór, mam na imię Natalia i właśnie pięka mi serce...