pierwszy smutek....

chcialabym czasami wrocic do dziecinstwa...gdzie czlowiek nie musial sie niczym martwic...i nie mial zadnych problemow...

nie wiem co sie dzieje nie wiem poprostu...wszyscy maja do mnie jakies pretensje o byle co:( z tego powodu o maly wlos nie poklocilam sie z bratem.....nikt mi poprostu ostatnio nie wierzy...tylko dyskutuja ze mna niepotrzebnie:( a mnie to tak doluje ze szok:( nawet dzisiaj sie ze swoim troche " popsztykalam".....co mnie najbadziej zabolalo....i nadal boli:( i dzieki swojej muzyce jakos sie trzymam bo inaczej bym poszla na dlugi spacer i usiadla w swoje ulubione miejsce gdzie zawsze podsiaduje gdy jestem smutna...

moze i sama jestem temu wszystkiemu winna nie wiem,bo nikt nie rozmawia ze mna o tym spokojnie,nikt mi nie powie ze to i tamto robie zle lub ze to i tamto przeszkadza....i jak ja mam sie poprawic? skad ja mam wiedziec ze cos zle robie, ze cos komus nie pasuje, no skad??:( boze ten swiat jest czasami taki trudny ze szok:( mam nadzieje ze to tylko przejsciowe i ze za kilka dni bedzie inaczej....

Teraz lezysz obok mnie...i spisz....a ja sie tak na ciebie patrze i powiem ze Cie mimo wszystko bardzo kocham ...i chce spedzic z Toba reszte swojego zycia....i mam nadzieje ze Ty tego tez chcesz i pozwolisz mi na to....i wybaczysz mi te moje zachowanie...ja ciebie poprostu Kocham i nie wyobrazam sobie chwil bez Ciebie...

Kocham cie:*