Tread softly.

'(...)Sam moment obudzenia się nie przyniósł jeszcze niczego strasznego, był to rzeczywiście moment, chwila najkrótsza z możliwych jeszcze przed otwarciem powiek i dalej druga równie krótka chwila otwierania ich, ale właśnie wtedy, gdy powieki były już otwarte, gdy świat był już stworzony, Piotr przypomniał sobie, że nie należało ich otwierać, nie należało ku swej rozpaczy i na zgubę swą bezmyślnie i nieodpowiedzialnie tworzyć świata. Lecz było już za późno, bo choć Piotr natychmiast zamknął oczy na powrót, choć je zacisnął tak, że pod powiekami ujrzał wszystkie kolory innej, poczętej w zgniecionych gałkach tęczy, to jednak wiedział, że nie wykpi się od świata; wiedział, że wraz oświecony, musi się na to zgodzić.

I jak zawsze, to wbrew Piotrowi narzucające mu się przekonanie, jego nieodwołaność i nieubłagana konieczność wymuszonej zgody, to dopiero było straszne i wywołało w nim paroksyzm wrzącej wściekłości, ale co tam, świat nie dbał  o to. Przeto Piotr spokorniał i znów otworzył oczy, przysięgając sobie tylko także nie dbać. Tak więc dzień zaczął  się i w tym, że w ogóle się zaczął, tkwiło zło.(...)'

R.W. Sanatorium

Zdjęcie robiła Ari.