Maraton...

"Teatr nie jest przestrzenią bezpieczną"

Och, jak wiele razy słyszałam dzisiaj te słowa....
To racja, scena obnaża, zabiera naszą osobowośc, stajemy się tym kim pragniemy przez chwilę być, kim nie odważymy się być na codzień...
Jeśli pragniesz odkryć swoją prawdziwą twarz, stać się kimś z kim nigdy się nieutożsamiałeś, to miejsce właśnie dla Ciebie.
Ale co mam z tym wszyskim wspólnego?
A tyle, że uwielbiam ten proces przeobrażenia...
To co, że mam zmęczoną twarz, uśmiech nieuzewnętrzniony, a mózg przestaje czasami pracować od nadmiaru problemów?
To zmienia się podczas przygotowań, wchodzsz do graderoby, same uśmiechnięte i życzliwe twarze, razem damy radę...jesteśmy zespołem, chociaż czasami nie pamiętamy naszych imion ;)
Zaczynasz od makijażu....
Ten blady puder na twojej twarzy, dokładnie pomlowane oczy, usta.
Dobrze, przechodzisz do uczesania.
Czyjaś pomocna dłoń układa włosy w wymyślny kok, zabezpiecza niesforne kosmyki, pomaga ujażmić grzywkę.
Dusisz się od nadmiaru lakieru do włosów, coż tutaj wszytsko musi być dopracowane.
To Twoja maska, tutaj tracisz częśc swojej tożsamości.
A teraz pora się ubrać.
Sukienka, naprawdę?- pytasz się w myślach. Imaginując jak będziesz w niej wyglądać.
Cóż, wiele do gadania nie mamy w tej kwestii.
Do tego jakieś dodatki i oto efekt...
Jakaś dziewczyna z lustra spogląda na Ciebie lekko krytycznym wzrokiem.
To już nie TY, to marionetka, mała zagubiona w sobie psychopatka i tak dalej...
Możliwości jest wiele.
Wychodizsz na deski sceny, kurtyna idzie w górę, oto jesteś, nie dotyczą Cię sprawy zewnętrznego świata, masz gdzieś co sobie inni pomyślą.
Potem wracasz do siebie, nie ma już nic obcego w Tobie...
Jakieś wewnętrzne drzwi zostały otwarte....
Dlatego zarówno zajmowanie wyznaczonego miejsca na scenia lub miejsca na widowni, niesie ze sobą różnorakie emocje i przemyślenia.
Za zamkniętymi dzrwiami sali widowiskowej pozostaje szara rzeczywistośc...
Amen...


Dziękuje za ten dzień, pełen śmiechu, bieganiny i jedzenia.
Jesteście wspaniali <3