Ręce na pokład. A raczej nogi w autobus. I oto ja, duża dziewczynka z otarciami po fartuchu na boczkach i pachnąca remoladą zaschniętą na włosach. Średnio raz dziennie słyszę, że w lecie nie trzeba pracować w fartuchu, bo jest gorąco i robią się otarcia. Jestem chyba jedyną dziewczynką, której fartuszek nie służy wyłącznie do ozdoby. Z chęcią ubierałabym też czepek na włosy. Ale czepki nam nie przysługują, muszę więc radzić sobie z osobliwymi perfumami ciągnącymi się za mną całą drogę do domu. Wyobrażam sobie, że rozbudzam w głodnych ludziach więcej apetytu. Gdzieś przeczytałam, że jeśli delikatnie czujesz swój zapach, to znaczy, że śmierdzisz nim na kilometr. Czy zatem jeśli delikatnie czuję w swoich włosach sos duński, to dla innych jestem niczym otwarte drzwi od baru typu fast food po intensywnej serii wydanych zamówień?

No więc ja, kobieta z wyższym wykształceniem, jak absurdalnie to nie brzmi, stoję w drzwiach od kuchni i pocieszam terapeutę, mówiąc sobie "hej! to nie tak miało wyglądać! dlaczego akurat przy mnie musisz być zmęczonym człowiekiem ze swoimi problemami, skoro obmyśliłam już cały schemat naszej znajomości i to JA miałam leżeć na kozetce? czemu to ja muszę znać prawdę o człowieku, który dla wszystkich jest tylko wiecznie energicznym wesołkiem znającym sposób na wszystko?". Ja wiem, kurwa, czemu. Świat nie działa na mnie w uniwersalny sposób. I na nikogo, kto zechce dostrzec coś więcej, w ten sposób nie zadziała. A ja zawsze chcę widzieć więcej.

Ja, mały karakan, podstępny, złośliwy i zimny w środku. Mając świadomość rzeczy muszę świadomie wybierać. Mogę udawać nieświadomość, ale to niewiele zmieni. Wolałabym nieświadomość wyboru. Ze świadomością często wybieram zło, może konieczne, może niekoniecznie. I niczym się nie pocieszę.