To już się robi nudne, moje rozczochrane poczucie czasu. 

Gdy w podstawówce omawiana była czytanka o panie Hilarym, co zgubił okulary, a w dodatku pan od muzyki napisał na ten temat piosenkę chyżo śpiewaną na apelach, organizowanych swoją drogą na każdą najdurniejszą okazję, ja się wkurwiałam. Bo to irytujące, jak można być tak głupim i nie zauważyć czegoś, co się ma na własnym nosie. Jak mało więckiewicz wiedział wtedy o życiu. Mądrzejszy od wszystkich dorosłych, a przede wszystkim od samego siebie piętnaście lat później. 

Zawsze. Zawsze jestem zaskoczona, jak przyjdzie nowa pora roku, gdy nadejdzie nowy miesiąc, gdy nastanie zmiana o której wszystko mi mówiło, tak jak Skaldom wszystko mówiło, że ich ktoś pokochał, i lampa nad progiem i krzesło i drzwi. Ja nie jestem zaskoczona tym faktem, że bywam tym zaskoczona.

Wiecie, zawsze jak zaistnieje coś, co można zaobserwować za oknem i na facebooku znajomi zaczynają się dzielić na tych, co to obwieszczają tę oczywistość światu, tych co obwieszczają, że są wkurwieni tym obwieszczaniem i tych, którzy już dawno wyłączyli komputer, ja w tym miejscu zazwyczaj dowiaduję się o tym czymś od tych wkurwionych. I nie jestem jakimś wielkim przeciwnikiem viralowego rozprzestrzeniania się informacji. To moja mała puchatkowa natura bardzo małego rozumku. Szef mi zawsze mówi, że jak się skupię to potrafię, ale ile można się skupiać. 

Myślę, że rozumiem Prousta w jego przekonaniu, że widział całe swoje życie jak film za szybą i wydawał się sobie jedynie jego biernym obserwatorem. W ogóle jakiś taki "swój" ten Marcel. Zdumiewiam się tym, jak mogę rozumieć XX-wieczną literaturę francuską, ale potem przypomina mi się, że niezależnie od czasu i okolicznośći, na przestrzeni ewolucji i wieków ludzie to cały czas ludzie. I nic co ludzkie nie jest mi obce, a jak prawił jakiś tam Paweł, również człowiek:

Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;

wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części,

wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany.