I've become so numb

Ile jeszcze razy muszę poczuć zimny wiatr na twarzy,
przemarznąć do szpiku kości, przemoknąć do suchej nitki.
Ile jeszcze razy zaciągnę się dławiącym dymem papierosa,
przechylę o jeden kieliszek za dużo.
Ile jeszcze czeka mnie samotnych spacerów w najgorszej z dzielnic nocnego miasta.
Pytam ile jeszcze bezmyślnych kroków, by coś poczuć,
by cokolwiek dotarło do samego środka, by obudziło - mnie.

Tak jak gitarowe dźwięki Moore'a przewija się przeze mnie tępy ból.
Tamten wieczór, kiedy się poznaliśmy.
Tamta noc, która powinna być najbardziej wyjątkowa ze wszystkich,
a ja po prostu czułam Ciebie obok i nie mogłam przestać myśleć, o wszystkim i o niczym.
Nie wyszłam poza ramy swojego zmordowanego istnienia.
Minuty się dłużyły, aż w końcu zastał nas blady świt.
A ja nie czułam nic.
Zamknęłam za Tobą drzwi, jakbyś miał za chwilę wrócić... albo jak gdyby nigdy Cię nie było.

I stłumiłam w sobie wszystkie odruchy, wszystko co ludzkie - umarło we mnie.

Teraz tylko dźwięki gitary, niczym płacz małego dziecka wdzierają się głęboko.
Wreszcie są w stanie pobudzić nieliczne nerwy. Na jak długo? 

One mnie wypełniają, jestem zupełnie pusta już.

music