Róże z betonu

Często ludzie patrzą na nac przez naszą okładkę. Przez to, jakie nosimy spodnie, co mamy w odtwarzaczu, skąd pochodzimy i gdzie mieszkamy. Dlaczego? Bo tak najwygodniej oceniać. Po co poznawać człowieka, skoro to trwa czasem latami, skoro można go ocenić odrazu, po okładce? Oczywiście to taka ironia. Ale widzę, że to już się zmienia. Chyba, tak mi się zdaje. Z resztą, jesteśmy ludźmi którzy mogą wszystko. Wszystko, co ludzkie. Nie mamy skrzydeł by latać, a mimo to nasz cel. Tak, każdy chce "latać" nie mając skrzydeł. I każdy może to osiągnąć, nie zależnie od tego jak się ubiera, skąd pochodzi i takie tam różne. I naszą przegraną nie jest to, że nam się coś nie udało. Dopóki nasze serce robi bum, bum, bum wygrywamy. Od narzekania nikt nie wyzdrowiał jeszcze nikt, więc mniej pierdolenia, więcej robienia! Pod warunkiem, że wszystko co robimy jest szczere. Bo po co robić coś na pokaz? Hehe, no właśnie, takie tam pytanie retoryczne. W końcu jedna jest prawda, pomimo, co by nam nie nagadali. Nawet z betonu czasem róża wyrasta. Podsumowanie, Miuosh i track z płyty roku. W sumie, początkowo ten track wyobrażałem sobie inaczej, ale zajebiście, że zostałem tak miło zaskoczony. Czego się spodziewałem? Proste, tego, że wychowali się na blokach, przy papierosie i piwie i tego typu, a dostałem zajebistą lirykę, którą można interpretować na wiele sposobów. Btw, Emdeka mistrzu.. Pięć!

Miuosh feat. HiFi Banda - Róże z betonu

formspring.