miłość.

Nie boimy się wejść w związki. Boimy się uzależnienia od drugiej osoby. Umieramy ze strachu, że jedno słowo czy gest może nas doszczętnie zniszczyć.

Miłości nie da się zrozumieć. 

Można nie wiem jak cierpieć i płakać. Można wybaczać. Ale choćby nie wiadomo co się wydarzyło, nigdy nie przestaniemy kochać.

Wstaję rano z myślą, że go ujrzę. Wychodzę z domu z myślą, że go spotkam. Wracam z myślą, że go zobaczyłam. Zasypiam z myślą, że mi się przyśni.

Ślepa uliczka w każdej drodze do miłości.

Nie chodziło o to, że chciała akurat Jego. Chciała kogoś, kto po prostu by był, żeby już nigdy nie musiała być sama.

Nie byłabym sobą, gdybym się do Ciebie nie uśmiechnęła.

Nie byli razem, choć często myśleli o sobie.

Nie możemy nikogo zmusić do miłości, ale możemy sprawić, żeby nas pokochano.

Jeśli kochasz to walcz. Bez względu na to jak jest trudno.

Jedno spojrzenie, czasem warte jest więcej niż tysiąc komplementów.

Patrzymy sobie na ręce, nogi, włosy, buty, a za cholerę nie możemy spojrzeć sobie w oczy.

Ludzie odchodzą, ale miłość pozostaje.

Chciałabym tak przez przypadek się potknąć i wpaść akurat na Ciebie.

A ponoć tak niezwykle na nią patrzył.

Przeklinam Cię w myślach, kocham w sercu.

Wiem, że nawet po długim czasie wcale nie będziesz mi taki obojętny, jak każdemu się wydaje. Wiem, że widząc Cię emocje wrócą. Wiem, że kiedy na dole ekranu pojawi się wiadomość z Twoim imieniem, ciśnienie ewidentnie mi podskoczy.

Oddaj mi część życia i kawałek serca, a pokażę ci, czym jest miłość.

Nawet nie wiesz, ile emocji kryje się za moim obojętnym spojrzeniem, gdy Cię mijam.

Jeśli zamarzłby ocean musisz wiedzieć, byłbym pierwszą osobą, która przez niego pobiegnie do Ciebie.

W chwilach ostatecznego lęku kocha się chyba każdego, kto wtedy przy nas jest. Wystarczy, że jest blisko nas. Ktokolwiek to jest.

Wolę cierpieć z miłości, niż w ogóle nic nie czuć.