,,Mówić! Mówić! 

          W środku i na zewnątrz, do siebie i do innych, opowiadać każdą sytuację, nazwać każdy stan; szukać słów, przymierzać je, ten bucik, któy zmienia cudownie kopciuszka w królewnę. Przesuwać słowa jak żetony, którymi obstawia się numery w ruletce. Może tym razem się uda? Może się wygra?

           Mówić, łapać ludzi za rękaw, kazać im siadać naprzeciwko i sluchać. Potem samemu zmieniać się w słuchacza dla ich 'mówić, mówić'. Czy nie powiedzianio: Mówię, więcj jestem? Mówi się, a więc się jest? 

Używać do tego wszystkich możliwych środków, metafor, parabol, zająknieć, niedokończonych zdań, nie zważać, że zdanie urwie się w połowie, jakby za czasownikiem nagle tworzyła się przepaść.

              Nie zostawiać żadnych nie wyjaśnionych, nie opowiedzianych sytuacji, żadnych zamkniętych drzwi; wyważać je kopniakiem przekleństwa, nawet te, które prowadzą do żenującyh i wstydliwcyh korytarzy, o których wolałoby się zapomnieć. Nie wstydzić się żadnego upadku, żadnego grzechu. Grzech opowiedziany zostaje odpuszczony. Opowiedziane życie - zbawione. Czy nie tego uczą nas święci Zygmunt, Karol i Jakub? Ten, kto nie nauczył się mówić, zostaje na zawsze uwięziony w pułapce. ''

                                                                                                       ~ Olga Tokarczuk