#90831794

Widziałam parę zakochanych nastolatków. Niby nic - ciepły wieczór, park, ledwo widoczne gwiazdy zza łuny świateł miasta i oni. Wpatrzeni w siebie jak w obrazek, w taki niemiecki landszafcik. Nic innego nie istniało, były tylko ciche słowa, delikatne pocałunki i ta subtelna mgła okalająca spojrzenia. Sama dobrze wiesz jak to jest. Byłaś zakochana, zauroczona, też czasem siedziałaś w parku razem z tym kimś i karmiłaś gołębie. Albo biegałaś w deszczu ze śmiechem na ustach i z miłością w oczach.

Wtedy ja szłam, muzyka płynąca ze słuchawek dudniła gdzieś tam pomiędzy świadomością a rzeczywistością, widziałam tylko tych dwoje i to uczucie. Chociaż moje oczy nie rejestrowały żadnych obrazów, gdyż gdzieś tam pod powiekami przewijały się wspomnienia, później starte łzami.

Innym razem, późną nocą widziałam w tym samym parku, na tej samej ławce płaczącą kobietę. O ciemnych, splątanych włosach i pomiętej marynarce w dłoni. Makijaż ciemnymi smugami spływał jej po policzkach a ona wykończona jak po długim biegu usiadła na ławce i płakała dalej.

Widzisz, każdy kiedyś miał taką chwilę. Że płakał, nie widząc nikogo wokół. Albo uśmiechał się delikatnie do kogoś, kto był dla niego Całym Światem.

Lubię obserwować ludzi. Sklepikarzy, komików, przechodniów. Są substytutem życia. Chwilowym wypełnieniem pustki w sercu. Ciepłem, którego tak bardzo mi brak.

Kiedyś i ty będziesz szła parkiem i zobaczysz zakochanych. Uśmiechnij się wtedy i zrób im zdjęcie. Tak żeby nie widzieli. Żeby do końca nie widzieli nic poza sobą nawzajem.

Wakacje płyną powoli. Nie wypełnione niczym specjalnym.

Być może Grunwald.

Później być może Litwa.

Pomiędzy gdzieś będzie Trójmiasto i Olsztyn.

We wrześniu Nejiro3 w Lublinie.

I oczywiście Woodstock.

Wystarczy się uśmiechnąć. By wszyscy uwierzyli, że jest dobrze.

Ale pamiętajmy, nie wszystko jest takie, jakie się wydaje...