Tęsknię

Wstydzę się tego, że niemal noc w noc zasypiam z obrazem tej twarzy, rozpływającej się pod moimi powiekami. Powolnie, nieodwołalnie. Wraca, każdego wieczora zajmuje moje myśli. Nigdy nie będzie już mój, łatwiej byłoby mi wyobrazić sobie jego postać, jako już dawno zmarłą osobę. Blaknącą przeszłość. Ale...ja nie chcę, żeby płowiała. Myślałam, że będzie łatwiej z drugą osobą u boku - taką, która troszczy się i kocha. Jest łatwiej, kiedy nie muszę płakać sama, jest łatwiej, bo mogę przytulić się i udawać, że nie czuję nic. Jest też trudniej. Nie odpowiadam, czemu płaczę, nie przyznaję się wtedy przed samą sobą, że moje ciało i umysł wiją się w błagalnych konwulsjach, szukając okruchów obecności Tamtego Człowieka. Wiem, że mnie nienawidzi. Wszyscy byli przyjaciele mnie nienawidzą. Łatwiej byłoby to skończyć. Wczoraj dowiedziałam się, że rok młodszy chłopak, którego znałam - nawiasem mówiąc  - powiesił się. Kto mi broni? Te leki czekają. Może przynajmniej zasnęłabym z tym samym obrazem, co zwykle. Byłby tam, spotkalibyśmy się. I, jakby nigdy nic, znów złączylibyśmy się w jedność. Spragnieni siebie, wykończeni wzajemną tęsknotą, zamknęlibyśmy swoje ciała w naszych ramionach. 

Już nie marzę, nie mam prawa. Nie powinnam w ogóle go pragnąć, pragnąć przeszłości. Zabawne, myślał, że zapomniałam tak szybko. Brzydzę się swoim udawaniem, uciekaniem przed tamtym odrzuceniem w miłość mężczyzny, który jest dobrym człowiekiem. Nie wie tylko, że jestem nadpsuta. Bardziej, niż kiedykolwiek przedtem. 

Moje natchnienie, mój najdoskonalszy idol odszedł z tego świata, też poprzez powieszenie. Who cares if one more light goes out? 

___

https://www.youtube.com/watch?v=32BOmle7Z6w

widzę początek

widzę też koniec, krzyki, żal

mój błąd, Twoją nienawiść. ale i tak kocham.